Wat zijn jullie favoriete games op een systeem? Welke titels hielden jullie destijds bezig? Het gaat hierbij niet altijd om het beste, mooiste of gaafste spel. Soms kan een spel om uiteenlopende redenen jullie aandacht vangen en vasthouden. Vandaag in het voetlicht: favoriete games voor de Commodore 64, een systeem dat alweer zijn veertigste verjaardag viert. Vandaag aan het woord: Metin Seven, één van de mannen achter het Nederlandse Team Hoi.
Metin Seven, 3D-ontwerper en voormalige 16-bits game-ontwikkelaar
Nadat ik had voorgesteld om een stukje te schrijven over mijn favoriete Commodore 64 game bleek de keuze nog verdraaid lastig te zijn. Er zijn verschillende C64 games waaraan ik dierbare puberherinneringen heb. Zo heb ik ooit een middag van school gespijbeld om Yie Ar Kung-Fu uit te kunnen spelen. Ik had de game net, en de gameplay slokte me zo op dat ik besloot dat school minder belangrijk was. Dat vind ik overigens nog steeds.
Onder de verdere kandidaten bevinden zich Rambo, onder meer vanwege Martin Galway’s fantastische SID-soundtrack en de kwaliteitsgraphics die kenmerkend waren voor uitgever Ocean, en Goonies, vanwege het originele game-concept van schakelen tussen twee characters die elkaar moesten helpen. Ook hoog in mijn top 10 staat Beach-Head II, wat echt zo’n ‘landmark‘ game was met o.a. super-coole speech synthesis, en iedereen koestert natuurlijk de eerste game die je ooit op een systeem speelde. In mijn geval was dat Way of the Exploding Fist, een game met prachtige graphics, een sfeervolle soundtrack en prima gameplay, al was die niet heel gevarieerd.
Dan had je nog de games die misschien geen bijzondere gameplay-ervaring boden, maar die je voornamelijk of zelfs puur startte om te genieten van de briljante SID-soundtrack. Mijn C64-ervaring speelde zich af in 1985, en indertijd waren Rob Hubbard en Martin Galway de grote SID-sterren, met nog enkele andere namen in hun kielzog, zoals Ben Daglish. Als ik één SID-soundtrack zou moeten kiezen om mee te nemen naar een onbewoond eiland, dan zou dat de Monty on the Run chiptune zijn, van maestro Rob Hubbard.
Uiteindelijk kwam ik op een top 5 uit om een favoriete game uit te kiezen: Bruce Lee, Goonies, Henry’s House, Rambo en Space Taxi. Bruce Lee vind ik een heerlijke platform game waarin alles in balans is. De graphics and soundtrack zijn minimalistisch en uitgebalanceerd, maar het is vooral de gameplay die je pakt en vasthoudt. Henry’s House is ook zo’n juweel van een platform game met kleurrijke graphics en originele, gevarieerde gameplay. Rambo en Goonies had ik al aangestipt, en dan is er nog Space Taxi.
Als ik voornamelijk overweeg hoeveel lol ik heb beleefd met een game, dan kom ik toch wel uit op John F. Kutcher’s Space Taxi uit 1984. Het principe is vrij simpel en zet de traditie voort van Commodore’s Jupiter Lander principe. In Space Taxi verschijnt een poppetje dat met een krakerige 8─bits sound sample roept “Hey, Taxi!” Daarop moet de speler met de nodige behendigheid een vliegende ruimtetaxi manoeuvreren naar het platform waar het poppetje op staat. Daarbij moet je oppassen dat je niet tegen het poppetje aan komt, want dat is net als in het echte leven niet de bedoeling. Vervolgens stapt het poppetje in en zegt naar welk platform hij gebracht wil worden.
De besturing van de taxi werkt volgens het ‘thrust‘ principe: je moet afwisselend in vier richtingen gas en tegengas geven. Geef je langer gas in één richting, dan kost het net zo veel gas om de taxi weer de andere kant op te krijgen. Verder mag je nergens tegenaan komen. Je kunt tegen elk onderdeel van het level kapot vliegen, en ook de timing van met de joystickknop je landingsgestel uitvouwen is belangrijk om niet te crashen. Nadat je alle platforms hebt afgewerkt wil de laatste passagier het beeld uit worden gebracht en ga je naar een volgend level. Elk level heeft een eigen naam en thematische omgeving met steeds ingewikkeldere platform-opstellingen. Zo heb je een level waarin een grote strandstoel en parasol de platforms vormen, en in een ander level worden de platforms gevormd door een pingpongtafel met toebehoren, waarbij je ook nog een stuiterende pingpongbal moet ontwijken.
Space Taxi is een game met diverse originele elementen. De sound samples van de stemmen zijn bijvoorbeeld bijzonder voor een C64 game uit 1984, en de graphics van de platforms zijn opgebouwd uit de ‘PETSCII’ alternative character set van de C64. Ik vermoed dat daar een technische reden voor was, bijvoorbeeld om RAM te sparen, om makkelijker de pixel-perfect sprite collision te realiseren, of misschien simpelweg om eenvoudig levels te kunnen editen met de characterset als bouwstenen. Maar ik vind de PETSCII character graphics ook wel wat hebben. Het reflecteerde een zekere kenmerkende C64-stijl, die nog steeds wordt gevierd met PETSCII art.
Conclusie:
Space Taxi is geëindigd als mijn favoriete Commodore 64 game omdat het uiteindelijk gaat om de gameplay die je het meeste plezier heeft bezorgd. Space Taxi excelleert in variatie, en blijft je verrassen met nieuwe uitdagingen in elk level. Iets dat ik later als game developer voor o.a. de Amiga, CD32, MS-DOS en Windows ook altijd heb geprobeerd na te streven. Ik ben geen fan van one-trick ponies, en naar mijn mening melken te veel games één simpel spelprincipe uit met te weinig variatie in gameplay en graphics.
Geef als eerste een reactie