Knokspelletjes waren eind jaren ’80 helemaal je van het. Double Dragon veroverde de arcadehallen, Renegade was een bescheiden hit en Final Fight zou volgen. Bijna alle uitgevers wilden een graantje meepikken, en al snel overspoelde de markt met allerhande side-scrolling beat ‘m ups. Om in dit genre op te vallen moest je dus wel van goede huize komen. Onderdeel zijn van een een franchise zoals de Teenage Muntant Ninja Turtles hielp natuurlijk. Maar wat als je als gamer de zoveelste doorsnee Beat ‘m Up onder ogen kreeg?
“Het grootste probleem die ik had met deze game was de vreselijk irritante muziek en gebrek aan soundeffects.”
In Vigilante is de speler een naamloze stoere held die door de straten zwerft om een bende schurken in elkaar te slaan die zijn vriendin Maria (in de hack versie die ik speelde heette ze Madonna) hebben ontvoerd. De game biedt vijf verschillende locaties, zoals straten en een autokerkhof, met veel verschillende schurken die elk zo hun sterke punten hebben. Je knokt er lustig op los met je vuisten, voeten en een ketting. Verder kan je bukken en springen.
Elk level heeft uiteraard een eindbaas, en het is de bedoeling dat je zijn patroon doorgrond zodat je hem de baas kan worden. Heb je eenmaal de juiste tactiek gevonden, dan is de spanning weg en zal het je elke keer lukken. Vijanden blijven continu respawnen vanaf de linker- en rechterkant van het scherm totdat de baas is bereikt, dus het is belangrijk om de vaart er een beetje in te houden. Wanneer vijanden te dichtbij komen zullen ze de held vastgrijpen. Snel naar links en rechts drukken is nodig om hem te bevrijden, anders is hij kwetsbaar voor de barrage van klappen die zal volgen.
Voor een Commodore 64 versie ziet de game er nog niet eens zo slecht uit. Maar zet het af tegen de Amiga versie die een paar maandjes later uitkwam, en je snapt waarom C64 bezitters begonnen te beseffen dat hun favoriete machine slijtage begon te vertonen. De besturing is ietwat stroperig, maar over het algemeen speelt het best aardig. Het grootste probleem die ik had met deze game was de vreselijk irritante muziek en gebrek aan soundeffects.
Conclusie:
Vigilante heeft de speler totaal niets origineels te bieden. Het verhaaltje is afgezaagd en de gameplay is net zo verrassend als de humor van André van Duin (die doet ook al jarenlang hetzelfde). Desondanks kon ik me er destijds prima mee vermaken. Als Commodore bezitter kocht ik spelletjes vaak een beetje op de gok (internet en de recensies aldaar waren nog ver weg). En meestal was een spel zo goedkoop dat ik ook niet al te kritisch was. Ik herinner me Vigilante als een aardig maar onorigineel spelletje wat verder okay wegspeelde. Ik was later ook verbaasd toen ik zag hoe matig het spel beoordeeld werd door de bladen destijds. Als je over het gebrek aan originaliteit heen kan stappen is het leuk voor even.
Geef als eerste een reactie