Het is weer Superbowl tijd. Bijna niemand in Nederland interesseert het ook maar ene zier, maar in Amerika is dit natuurlijk het sportmoment van het jaar. Door de jaren heen heb ik een kleine soft spot voor deze sport ontwikkeld via games en film. De echte finesses van het spel begrijp ik nog steeds niet, maar door Madden (games), Wildcats en Any Given Sunday (film) en John Grisham (het heerlijke vakantieboekje Playing for Pizza) heb ik een beeld gekregen over hoe de sport in elkaar steekt.
“Spelen met Bo Jackson is alsof één speler een soort god-modus bezit: de man is sneller, sterker en nagenoeg onstopbaar.”
Als we het over de meest bekende American Football Game hebben, dan denken we al snel aan EA’s vlaggenschip Madden. Op de Mega Drive speelde ik dit wel eens, en het blijft toch mijn favoriete game in dit genre. Op de Atari speelde ik wel eens Football, maar dat was zo’n primair spel dat je vooral het gevoel had het veld te besturen. Op de Commodore leerde ik de sport beter kennen via Head Coach, een management game waar ik veel uurtjes in stak. Maar ik hoorde vaak dat op de NES ook een genreklassieker bestaat: Tecmo Bowl. Uitgever Tecmo bracht in de jaren ’80 veel sportspellen naar de NES, en dit is misschien wel de bekendste.
In Tecmo Bowl begeeft de speler zich in de play-offs, en kan je het opnemen tegen de computer of een goede vriend. Of die vriend na het spelen nog zin heeft in de vriendschap hangt soms van de teamkeuze af. Iedereen wil namelijk spelen met de LA Raiders omdat daarin de bijna onverslaanbare Bo Jackson zit. Spelen met Bo Jackson is alsof één speler een soort god-modus bezit: de man is sneller, sterker en nagenoeg onstopbaar. Spreek dus af om wellicht dit team over te slaan. Er zijn 12 teams met echte NFL-spelers (circa 1988) om uit te kiezen, en dat was in die tijd vrij uniek. Team logo’s ontbreken helaas. Daar had men nou weer geen rechten over.
Het scherm scrolt horizontaal, en even moest ik wennen aan de chaos van mannetjes op het scherm. Aangezien ik niet met de sport ben opgegroeid is het soms even lastig om in te schatten wat ik moet doen, en hoe de diverse plays werken. Spelers sprites zijn redelijk groot en kleurrijk, wat mogelijk wordt gemaakt door het aantal spelers te beperken tot negen per team. Geanimeerde cut-scenes worden getoond na touchdowns en tijdens de rust, wat het spel een extra touch geeft. Verder zijn er redelijk wat coachingsmogelijkheden. Het spel heeft geen savegames, maar je kan via een wachtwoordsysteem het spel later wel voortzetten.
Conclusie:
Dit is echt zo’n geval van een spel wat waarschijnlijk nog beter was als ik het destijds al gespeeld had. Nu ben ik door de jaren heen verwend door Madden, en dan is dit wel echt heel basic en chaotisch. Toch is het spel nog steeds redelijk speelbaar, en gezien de mogelijkheden van de NES snap ik dat dit spel onder de fans van de sport enorm populair is geworden. Het blijft leuk om mensen die de game niet kennen bloot te stellen aan Bo Jackson, en dan te doen alsof het allemaal mijn verdienste is. Voor de fans van het genre een must-have.
Geef als eerste een reactie