Aan het begin van de jaren ’80 was ik al enorm verliefd aan het worden op videogames, en Pac-Man vergrootte die liefde alleen maar. Het was dan ook een enorme tegenvaller dat de Atari 2600 versie verre van perfect was. Maar een jaar later verscheen Pac-Man’s wederhelft Ms. Pac-Man op de markt. Zowel de Arcade als de Atari 2600 versie deden iets belangrijks: ze behielden wat het origineel interessant maakte, en verbeterde de gameplay waar dat nodig was.
“Als je een Atari 2600 aan wil schaffen en spellen ervoor gaat verzamelen, dan mag deze absoluut niet in je collectie ontbreken. Het is moeiteloos één van de top vijf titels voor dit systeem, wellicht voor velen één van de beste.”
Het idee van Pac-Man is natuurlijk simpel: met een pizza-achtige happelaar eet je alle Pac-Dots in een doolhof op voor de ronddolende spookjes je te pakken krijgen. Door een krachtpilletje in de hoeken van een doolhof kan je tijdelijk achter de spoken aan, en er zijn bonusvoorwerpen die je kan eten voor extra punten. Het grote probleem van Pac-Man was het gebrek aan variatie en de patronen die de spelers na een tijdje wel uit hun hoofd kenden. Hierdoor kon je lang achter elkaar spelen, maar haakten mensen na een tijdje ook af. Dit spel had wat meer variatie nodig.
Een groep MIT studenten had begin jaren 80 General Computer Corporation opgericht. Ze verdienden aanvankelijk geld met het plaatsen van arcadekasten in studentenflats. Al snel merkten ze dat populaire games minder geld binnen wisten te harken als spelers er goed in werden en langer op konden spelen. Daarom begonnen ze met het aanpassen van de games middels zogenaamde enhancement kits. Dit deden ze eerst met Missile Command, en het geld stroomde binnen. Omdat Pac-Man op dat moment de grote hit was besloten ze hiervoor ook een enhancement kit te maken. Meer verschillende doolhoven, meer variatie in het gedrag van de spoken en de bonusvoorwerpen (fruit) bewogen nu door het doolhof heen. Bovendien waren en meer vluchttunnels in sommige levels om naar de andere kant van het scherm te ontsnappen. Ze noemden deze variant Crazy Otto.
Atari was niet enorm blij met deze enhancement kits en klaagde de studenten aan. Er kwam een schikking waarbij bepaald werd dat de studenten niet meer dit soort kits mochten maken zonder de toestemming van de uitgevers. General Computer Corporation presenteerde vervolgens Crazy Otto aan Midway, het bedrijf met de Amerikaanse rechten voor Pac-Man. Aanvankelijk zou het spel Super Pac-Man gaan heten. Maar in de tussenfilmpjes van het spel zat een vrouwelijke Pac-Man variant, en al snel besloot men het spel aan te passen. Ms. Pac-Man was klaar om de arcade-wereld te veroveren.
De periode van 1983 to 1984 staat in de games wereld bekend als de de grote video-game crash. Teleurgesteld door de enorme hoeveelheid middelmatige tot slechte games die de markt overspoelden haakte de consument af. Er was bijna geen manier om vooraf erachter te komen of een spel leuk was, en de slechte mond tot mond reclame voor de Atari 2600 versie van Pac-Man en E.T. hielp niet mee. Toen Ms. Pac-Man uitkwam was de grote val al ingezet. Jammer, want dit was een geweldige game voor dit systeem. Space Invaders was destijds een killer-app, maar als de originele Pac-Man er voor de Atari ook zo goed had uitgezien had men de levensduur van dit systeem wellicht nog wat kunnen rekken.
Conclusie:
Als je een Atari 2600 aan wil schaffen en spellen ervoor gaat verzamelen, dan mag deze absoluut niet in je collectie ontbreken. Het is moeiteloos één van de top vijf titels voor dit systeem, wellicht voor velen één van de beste. Het speelt vlot, het ziet er vrolijk en toegankelijk uit, weet een bestaande hit op belangrijke punten significant te verbeteren en is ook vandaag de dag nog erg leuk om te spelen. Een onvermijdelijke aanrader die iedere retro-gamer eens gespeeld moet hebben.
Geef als eerste een reactie