In de Donald Duck zag ik vaak advertenties voor een spelsysteem dat tot mooiere dingen in staat leek dan mijn Atari: de ColecoVision. Coleco begon ooit als een bedrijf dat leer produceerde; Coleco staat voor Connecticut Leather Company. Midden jaren ’60 switchte men naar het produceren van plastic zwembadjes. Toen in 1975 Pong een succes bleek begon Coleco ook met consoles op de markt te komen. In 1982 was daar de ColecoVision: een spelcomputer die op een hoogst ongelukkig moment uitkwam, net voor de videogame crash. Maar men had wel een Killer-App in huis: Nintendo’s Donkey Kong.
“Consoles pretendeerden destijds dat je arcade-ervaring thuis kon halen, maar dit zag er ook bijna uit als de Arcade-versie.”
Donkey Kong was een enorme arcadehit in 1981. Het zette Nintendo op de gamekaart, maar zorgde ook voor de introductie van twee van hun meest populaire mascottes: Mario (oorspronkelijk “Jumpman“) en Donkey Kong. Donkey Kong op de ColecoVision is een platformgame waarin Mario drie verschillende levels (de arcadeversie had vier levels) moet doorlopen om zijn vriendinnetje Pauline te redden van de grote aap voordat de timer afloopt. Is Pauline gered, dan begin je weer opnieuw, maar met een hogere moeilijkheidsgraad.
Onderweg moet Mario een constante stroom tonnen, “levende” vuurballen en andere ongein ontwijken. Onderweg kan Mario een hamer oppikken waarmee hij de vaten en vuurballen voor een beperkte tijd kan vernietigen. Daarnaast kan Mario ook Pauline’s hoed, tas en paraplu vinden voor extra bonuspunten. Timing is belangrijk. Ga je nu al dat laddertje op, of wacht je even voor de rollende ton voorbij is? Springen is soms ook erg spannend, want time je slecht, dan kan je soms heel onhandig uitkomen als er meerdere tonnen tegelijk op je af rollen.
Mario was destijds natuurlijk nog niet helemaal uitgewerkt. In Donkey Kong is hij bijvoorbeeld geen loodgieter, maar een timmerman. Kennelijk ruilde hij Pauline later in voor Prinses Paddestoel, dus erg trouw is hij ook niet. Bovendien is Donkey Kong zo boos omdat hij zich als gevangen exemplaar niet goed behandeld voelde door Mario. Dierenmishandeling dus. Dat past goed in het patroon van schildpadden pletten en Dino’s schoppen waar de besnorde Italiaan zich later schuldig aan zou maken.
Conclusie:
De ColecoVision versie is echt een wereld van verschil met de Atari variant. Wat een briljante zet destijds om deze game binnen te slepen. Consoles pretendeerden destijds dat je arcade-ervaring thuis kon halen, maar dit zag er ook bijna uit als de Arcade-versie. Dat er een leveltje ontbreekt en iets minder kleuren worden gebruikt wil ik de makers wel vergeven. Dit was een mooi voorbeeld waartoe deze machine in staat was. Tot aan de Game Boy versie was dit een persoonlijke favoriet.
Geef als eerste een reactie