Begin jaren ’90 waren de verwachtingen hooggespannen. Nadat Nintendo met de NES jarenlang de consolemarkt had gedomineerd was er een uitdager verschenen: SEGA verblufte de gamers met bijna arcade perfecte games op de Mega Drive. Nintendo had echter het antwoord al klaar staan: de nieuwe 16bits Super NES! Destijds lanceerde men een nieuwe console vaak met een pack-in game. Het stond natuurlijk als een paal boven water dat dit een Mario game moest worden. De loodgieter was instrumenteel voor het succes van de NES, en dus zou hij de Nintendo-fans ook het 16bit tijdperk inleiden.
“SMW kwam uit in 1990. We zijn nu DERTIG jaar verder, en ik speel dit spel nog steeds met evenveel plezier.”
Het is niet alsof Bowser met al die extra bits dacht: “ik gooi het eens over een andere boeg“. Ook nu heeft hij weer Prinses Peach ontvoerd. En dus is het weer aan Mario om zich door allemaal levels heen te worstelen. Naast zijn broertje Luigi krijgt hij deze keer ook hulp uit een nieuwe hoek: het trouwe Dinosaurusje Yoshi. Mario en Luigi waren namelijk toevallig op vakantie in Dinosaur land, de thuishaven van Yoshi en zijn familie. Yoshi kan vijanden opeten, uitspugen en zelfs vuur spugen. Bowser krijgt ook de nodige hulp: zijn kinderen zullen Mario proberen tegen te houden aan het einde van de levels.
In de jaren ’90 begonnen gamers steeds meer te verwachten van graphics. Gameplay is allemaal leuk en aardig, maar zag het spel er ook geweldig uit? De introductie van een nieuwe console is natuurlijk ook een kans om te laten zien waartoe het systeem instaat is. En hoewel SMW er fraai uitziet is deze game vooral een overwinning voor Gameplay geworden. De Graphics die we kennen uit Super Mario Bros. 3 herkennen we in een strakkere variant terug, vol mooie en kleurrijke achtergronden. De muziek is ook sfeervol en geeft je gelijk het gevoel in een Mario game te zitten. Maar wat is deze game groot, vol geheimen, en wat speelt hij lekker!
De leercurve van deze game is prima. Natuurlijk wist iedereen al hoe je een platformspel moest spelen, maar het berijden van Yoshi, het uittesten van je nieuwe mogelijkheden en gewoon de feel van het spel ervaren, Nintendo neemt er de tijd voor. Gestaag voert men de moeilijkheidsgraad op. Mario is een game van timing, snel handelen en precisie. De besturing is voortreffelijk, dus als het misgaat kan je het niet op het spel afschuiven, dan ligt het toch echt aan de speler. Ook zit de game weer tjokvol geheimen, cheats, tricks en andere leuke uitdagingen die de levensduur van het spel verlengen.
Conclusie
SMW kwam uit in 1990. We zijn nu DERTIG jaar verder, en ik speel dit spel nog steeds met evenveel plezier. Ik ben niet de beste platformspeler van de wereld, verre van. Vaak heb ik de joypad uit frustratie weggegooid. Het briljante van het spel is dat, hoe vaak je ook doodgaat, het spel altijd je het gevoel geeft dat het te doen is. Ik heb nooit het gevoel voor een oneerlijke uitdaging te staan. Super Mario World was een prachtig begin voor één van de beste consoles die we ooit gehad hebben. Ik wil afsluiten met het zinnetje waarmee mijn toenmalige lijfblad Hoogspel deze game de hemel in prees: “wat staat ons in hemelsnaam nog te wachten als de programmeurs dit systeem helemaal onder de knie hebben?” Good times.
Geef als eerste een reactie