The legend of Zelda: The Wind Waker

Nostalgie, dat was het eerste wat in mij opkwam toen mij gevraagd werd om over the Wind Waker te schrijven. Uren heb ik doorgebracht achter mijn Gamecube. Mijn Zelda liefde begon op de Game Boy, totaal opgaand in de avonturen van dat kleine mannetje met zijn zwaard. Het hele eiland omspittend met een schep om eventuele verborgen schatten op te sporen. Je langzaam een weg banend naar een groot ei om daar de laatste “badguy” te verslaan. Terwijl de Cube het spel aan ’t laden is lopen de spanningen snel op: is deze game zo goed als ik me herinner? Zal het spel wederom die magie hebben waardoor je totaal wordt opgeslokt? Zal…oh..ssst, het begint. Na nog geen minuut is het duidelijk: op vaag bekende klanken wordt je meegesleept in het avontuur en is de wereld om je heen een zee van mist.

“Grafisch is het erg cartoonachtig weergegeven wat een leuke charme aan het spel meegeeft. Destijds was deze stijl aanvankelijk erg controversieel, maar achteraf bleek het een gouden greep.”

Er was eens een klein rustig eilandje ergens midden in een grote zee. Op dat eiland woont een klein mannetje die op de dag dat je begint met het spel toevalligerwijs ook jarig is. Terwijl je allerlei opdrachten moet doen om de bewegingen van onze kleine Link onder de knie te krijgen zit je ineens midden in het spel. Nadat je klaar bent met het altijd leuke “zwientje tikken” is het tijd voor een alledaags klusje. Bijvoorbeeld het redden van een vrouw in nood, een piratenvrouw wel te verstaan. Voor elke held in wording is dit natuurlijk een koud kunstje en het duurt dan ook niet lang voordat je het eerste held-in-wording-gevoel te pakken hebt.

Terwijl je daarna met een voldaan gevoel op een heuveltop staat te genieten van het prachtige uitzicht komt er ineens een uit de kluiten gewassen koolmees langs die het lef heeft om mijn (lees Links) zusje te ontvoeren. Op dat moment wil je maar een ding: jezelf een weg hakken over bergen en zeeën, door kerkers en kastelen en langs verschillende dorpen en eilanden om zo snel mogelijk je zusje terug te halen.

Het gehele spel ziet er erg leuk uit. Grafisch is het erg cartoonachtig weergegeven wat een leuke charme aan het spel meegeeft. Destijds was deze stijl aanvankelijk erg controversieel, maar achteraf bleek het een gouden greep. Er bestaat de mogelijkheid om tijdens het spelen de camerastandpunten te veranderen, erg handig is in sommige situaties. De muziek is in elke situatie anders en zeker sfeerverhogend. De controls zijn zelfs voor een casual GameCube speler (zoals ik) gemakkelijk onder de knie te krijgen; door middel van opdrachten laat men je snel wennen aan de mogelijkheden.

Conclusie
The legend of Zelda: The Windwaker is een bijzonder leuk en erg aanstekelijk spel. Geschikt voor jong en oud door de toegankelijkheid van de graphics en de redelijk makkelijke besturing. Het is een spel dat de hooggespannen verwachtingen zeker waarmaakt en laat zien dat het niet voor niets één van de best verkochte Gamecube titels is. Een absolute aanrader voor iedereen die nooit Zelda heeft gespeeld, nooit van Zelda heeft gehouden of zelfs nog nooit van Zelda heeft gehoord. Dat iedereen die wel ooit Zelda heeft gespeeld, wel van Zelda houdt en alleen maar Zelda speelt dit spel ook een topper zal vinden moge vanzelfsprekend zijn.

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.