Grand Theft Auto: Vice City (PS2)

Wie heeft er begin deze eeuw niet genoten van Grand Theft Auto 3? Lekker rond racen in diverse auto’s, hip hop op de radio, stoepje meepikken, bermpje doorslippen, uitstappen om vervolgens een nieuwe auto te jatten, het kon allemaal. Het feit dat je mensen kon platrijden, doodschoppen en neerschieten zorgde voor nogal wat beroering. Dit was wel zo fout, dat kon gewoon niet goed zijn voor de tere kinderziel.

“Snel wordt je Hawaï shirt ingeruild voor een flitsend pak en kan de actie beginnen.”

En toen was er Mafia, een soortgelijk spel, maar qua setting veel sfeervoller. De grote zwakte van GTA3 werd bloot gelegd: als je eenmaal een behoorlijk tijdje had lopen rond rijden, dan geloofde je het eigenlijk allemaal wel. Er zat niet veel diepgang in de personages, en eenmaal uitgespeeld verdween het spel toch in de kast. Daar moest wat aan gedaan worden, hier waren structurele verbeteringen nodig om de concurrentie voor te blijven. Het resultaat was GTA: Vice City. GTA3 in een heuse 80’s stijl.

Het verhaal begint met een mislukte cokedeal. Jouw persoontje word door de maffia verantwoordelijk gehouden voor de verloren coke, en je hebt weinig tijd om het allemaal goed te maken. Samen met een laffe en louche advocaat probeer je te redden wat er te redden valt. Snel wordt je Hawaï shirt ingeruild voor een flitsend pak (denk Sonny uit Miami Vice), en de actie kan beginnen.

De eerste missies zijn vrij simpel, en bedoeld om nieuwelingen te laten wennen aan de GTA besturing. Het is het gebruikelijke werk. Beetje rondrijden, mensen naar de juiste plek brengen, informatie inwinnen, types uit de onderwereld verrot meppen. Je kent het wel. Just another day at the office. Groot is de verrassing als ik de radio aanzet. Billy Jean van Michael Jackson schalt uit de speakers. De variatie aan beschikbare radiozenders is groot, en elke zender heeft zijn eigen soort programmering. Zo kwam ik muziek van jaren ’80 iconen als Blondie, the Police, Kim Wilde, Tears for Fears, Nena en Frankie goes to Hollywood tegen. Geweldig, en het helpt om je in te leven in de game.

De variatie aan auto’s was destijds werkelijk waar verbluffend. Verder kon de speler nu ook door de stad scheuren op een motor, of het ruime sop kiezen met een speedboot. Over de ethische kant van het spel valt veel te zeggen. Het blijft natuurlijk extreem om iemand totaal af te rossen met een slagersmes, of om een ambulance de vernieling in te rijden. Toch blijf ik van mening dat alles in dit spel zo overduidelijk ‘over the top‘ en fictief is, dat het allemaal weinig kwaad kan. Desondanks is het spel zeker geen aanbeveling voor de allerjongsten onder ons.

Conclusie
Vice City werd destijds een persoonlijke favoriet van me. Het spel was voor mij een behoorlijke verbetering ten opzichte van GTA3, zeker op gebied van sfeer. De vrijheid die de speler genoot zorgde ervoor dat je wel een tijdje zoet was met Vice City.  Tegenwoordig is het 80’s thema nog steeds de reden dat ik de game er nog wel eens bij pak. Ik denk met liefde terug aan de geweldige soundtrack en de humorvolle radio-interviews, ingesproken door prima acteurs. De vette wijze waarop men de jaren ’80 behandelde maakte dit spel helemaal af. Nog nooit gespeeld? Snel die PS2 weer afstoffen!

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.