In het begin van de jaren ’80 was de gamesindustrie bijna niet te stoppen. Atari was in een paar jaar tijd van een kleine start-up veranderd in een biljoenenbedrijf. Andere spelers probeerden ook een graantje mee te pikken: Philips natuurlijk en ColecoVision. De ColecoVision kwam in 1982 op de markt, en maakte direct een enorme indruk op me. Één van de redenen daarvoor was Smurf: Rescue in Gargamel’s Castle.
“Eindelijk waren de karakters herkenbaar, en hoefden we niet langer alleen maar onze fantasie te gebruiken om in de grove pixels een herkenbare franchise te onderscheiden.”
Deze game deed mij begin jaren ’80 verlangen naar het bezitten van een eigen spelcomputer. In de Donald Duck stonden vrij vaak advertenties met screenshots van deze game, en in mijn kinderverbeelding zag het er precies zo uit als de gelijknamige tekenfilm over onze kleine blauwe vriendjes. Natuurlijk was dat niet zo, maar begin jaren ’80 waren we qua graphics nog niet enorm verwend. Het zou nog een paar jaar duren voor ik deze coleco-game echt kon spelen.
Smurfin is ontvoerd en wordt vastgehouden in Gargamel’s kasteel. Geen idee wat deze boze tovenaar met haar van plan is, maar hem kennende is het niet veel goeds! De speler bestuurt een smurf over het scherm en moet over obstakels springen, spinnen ontwijken en uiteindelijk Smurfin proberen te redden. Als je dit tot een goed einde brengt wordt het spel opnieuw gestart met sneller bewegende obstakels. Bovendien zal je nu ook meer schermen door moeten om bij Gargamel’s kasteel te komen.
Deze game lijkt heel veel op gelijksoortige titels zoals Bobby is Going Home voor de atari en Athletic Land op de MSX. Alleen kwam Smurfs wel even iets eerder uit. Om precies te zijn in dezelfde maand als Pitfall: september 1982. In een tijd dat ik Alleen Atari en VIC20 graphics gewend was bleek dit toch echt wel een stap voorwaarts. De graphics zijn heerlijk kleurig, en het speelt ook zeer behoorlijk. Deze eerste platformers hadden nog niet heel veel variatie. De meeste schermen hebben net als in Pitfall één of twee hindernissen die je met een goed getimede sprong moet ontwijken. Het geluid gaat na een tijdje wel op je zenuwen werken.
Conclusie:
Smurf: Rescue in Gargamel’s Castle op de ColecoVision was echt een mooie stap voorwaarts om gamen populair te maken voor kinderen. Eindelijk waren de karakters herkenbaar, en hoefden we niet langer alleen maar onze fantasie te gebruiken om in de grove pixels een herkenbare franchise te onderscheiden. Helaas voor Coleco was de grote videocrash ook voor hen een enorme domper. Deze game liet zien dat hun systeem absoluut een grote sprong voorwaarts was ten opzichte van de Atari VCS 2600.
Geef als eerste een reactie