Ik vind dat filmgames vaak ten onrechte een slechte reputatie hebben. Er zijn ook uitzonderingen op de regel, sommige filmgames hebben een plekje in mijn gamershart. Maar reputaties komen ergens vandaan, en vandaag bespreek ik zo’n filmgame waarvan velen nog steeds een vieze smaak in de mond hebben. Ben jij één van die ongelukkigen die hier destijds bijna 100 gulden voor heeft neergeteld (zoveel kostte nieuwe console games destijds), dan heb je mijn medeleven.
“LJN heeft een naam “laag”te houden op het gebied van licenties. “
In Back to the Future wordt de 80’s tiener Marty McFly per ongeluk 30 jaar in het verleden gestuurd, en verstoort hij de eerste ontmoeting van zijn ouders. Zijn moeder heeft nu een crush op Marty (gatver), en ziet zijn vader niet staan. Als zijn ouders niets met elkaar krijgen ontstaat er een tijdsparadox en zal Marty nooit geboren worden. Het is dus nu aan jou om Marty te helpen zijn ouders alsnog bij elkaar te brengen. Ik heb de eerste film nooit gezien, maar gek genoeg deel twee en drie wel. Ik ken het personage dus, en ik herkende Marty in eerste instantie niet in de graphics die hem moesten voorstellen. Is het zoveel moeite om hem niet een beetje meer gelijkend te maken?
LJN heeft een naam “laag”te houden op het gebied van licenties. Back to the Future speelt als een letterlijke race tegen de tijd en bevat een aantal minigames. In het hoofdspel bestuurt je Marty (of wat daarvoor door moet gaan) in een bovenaanzicht terwijl hij door de straten van Hill Valley uit de ’50s rent. Een verzameling stereotypen uit die tijd zitten hem in de weg, waaronder pestkoppen, hoelahoepmeisjes, hommels, glaszetters en parkbanken. De camera scrolt met een vaste snelheid naar voren, dus je moet Marty in beweging houden en de obstakels ontwijken. Als je er één raakt, komt Marty vrij lullig ten val en verliest hij een leven. De speler moet ook klokken verzamelen die op straat zijn verspreid om te voorkomen dat Marty’s foto vervaagt. Als het volledig vervaagt, is Marty niet simpelweg dood, dan heeft hij dus nooit bestaan…
Deze ren-secties leiden naar drie minigames. Hierin moet Marty milkshakes slingeren naar naderende pestkoppen (een soort Tapper), kusjes (weergegeven als harten) van zijn moeder afwenden (yuck) en muzieknoten opvangen om op het podium te rocken tijdens een schoolfeest. Tenslotte moet je met de Delorean bliksemstralen ontwijken en tempo maken om terug te kunnen keren naar je eigen tijd. Het klinkt alsof LJN een poging heeft gedaan om wat variatie in de gameplay aan te brengen toch? Nee, alles is enorm doorsnee, fantasieloos en voorzien van irritante muziek.
Conclusie:
Destijds huurde ik deze game voor de NES, en het zijn vijf guldentjes die ik net zo goed in de wc had kunnen smijten. Zelden ben ik zo’n baggergame tegen gekomen. De mini-games zijn weliswaar totaal onorigineel, maar nog het enige positieve onderdeel aan deze game. Het straatgedeelte is vooral irritante bezigheidstherapie voorzien van één van de meest afschuwelijke muziekjes op de NES ooit. Deze game verdient het lot waarmee Marty bedreigt wordt: gewist te worden uit de geschiedenis…
Geef als eerste een reactie