Het is misschien wat afgezaagd om als eerste Mega Drive game op deze site Sonic te bespreken, maar als er één titel een nieuwe fase in mijn “gamer-zijn” aankondigde, dan is deze het. Tot op dat moment speelde ik thuis op een Commodore 64 en Gameboy, en moest ik knarsetandend toezien hoe één van mijn betere vrienden thuis los kon op een Super Nintendo. Maar op mijn vijftiende verjaardag was het raak: er kwam een Mega Drive in huis, en Sonic zorgde ervoor dat diezelfde vriend eens een keer jaloers was.
“Een game met de snelheid van Sonic speelbaar houden is ongetwijfeld een grote uitdaging voor de programmeurs geweest.”
Het verhaal van Sonic heeft me eigenlijk in al die jaren totaal niet beziggehouden. Iets met Dr. Robotnik die een poging doet om de Chaos Emeralds te stelen. Om zijn daden kracht bij te zetten zitten alle levende wezens op Sonic’s eiland vast in een soort killer-robots. Het is aan Sonic met zijn snelheid om alle dieren te bevrijden, de Emeralds uit handen van Robotnik te houden en deze snoodaard uiteindelijk te verslaan door eens een paar keer hard op zijn harses te springen.
Nu we de uitleg van het verhaaltje uit de weg hebben kunnen we duiken in wat Sonic destijds zo’n hit maakte. Sonic was alles wat SEGA wilde uitstralen om zich te onderscheiden van Nintendo. Attitude, snelheid en cool. Mario had natuurlijk prima games, maar met geen mogelijkheid kon je de besnorde loodgieter een coole gast noemen. SEGA wilde actief de console voor de iets oudere gamer (tieners) zijn, en duidelijk maken dat Nintendo toch echt voor kiddies was. Nu kijk ik er een beetje gegeneerd op terug, maar destijds waren deze zogenaamde bitwars een belangrijke invulling van onze middelbare schooldiscussies.
Het spel ziet er door zijn kleuren en mooi uitgewerkte personages gelikt uit, en deze platformer speelt ook nog eens prima. Een game met de snelheid van Sonic speelbaar houden is ongetwijfeld een grote uitdaging voor de programmeurs geweest. Er zijn momenten in de game dat de actie zo heftig is dat je ook even niet meer weet wat je doet. Maar over het algemeen heeft de geoefende gamer Sonic prima onder controle. En al doende leer je waar je voluit kan gaan, en waar het wellicht verstandig is om even gas terug te nemen. De eindbazen zijn niet al te moeilijk, meestal is het een kwestie van hun aanvalspatronen doorgronden en ze vervolgens kapot stampen. Alleen is het wel belangrijk om tussendoor genoeg ringen op te pikken om in de bonusrondes te komen, daar kan je de Chaos Emeralds vinden. Ik speelde in het begin Sonic een paar keer uit zonder alle emeralds te bezitten, en dat is toch een gemis.
Conclusie
Ik zou kunnen zeggen dat elke Mega Drive bezitter deze game moet hebben, maar dat lijkt me wel duidelijk. Bovendien werd de game gratis verpakt bij een console, dus bijna elke Mega Drive bezitter had deze titel ook. Jammer eigenlijk dat het gratis meeleveren van een spel tegenwoordig geen vaste prik meer is. Deze game was het begin van een franchise met hoge pieken en diepe dalen, maar het eerste deel zal altijd een speciale voor me zijn. Gamen begon rond deze tijd te veranderen van iets wat een paar jongens op een computer in de slaapkamer deden naar mainstream jeugdcultuur. En Sonic was de killer-app waardoor veel mensen een Mega Drive wilden hebben. Verplichte kost.
Geef als eerste een reactie