Toen midden jaren ’90 de PSX uitkwam waren er een paar titels die direct opvielen waardoor ik interesse kreeg voor dit systeem. Als voetbalfan was dat natuurlijk FIFA ’96, maar dat kon ik ook op de PC spelen. Maar er waren ook games als Ridge Racer, Toshinden en… WipEout. Deze game was uiteindelijk ook op de Sega Saturn en PC te spelen, maar ik zag de game voor het eerst op de PSX, en daarom ligt mij associatie met deze game ook bij die console.
“Voor iemand die destijds vooral racegames op 16bit niveau gewend was bracht WipEout de Arcade in de huiskamer.”
WipEout is een futuristische racegame die zich afspeelt in het jaar 2052. De speler kan voor één van de vier beschikbare teams uitkomen en strijdt in de F3600 Anti-Gravity Racing League, een kampioenschap over zes races. De hovercraft-racer van elk team heeft verschillende waardes qua snelheid, acceleratie en wendbaarheid. Naast racen op hoge snelheid kan je ook via andere wegen de overwinning wegkapen. Je kan er lekker op los knallen met verschillende wapens zoals raketten en mijnen. Ze vernietigen je tegenstander niet, maar houden wel op. Een beetje als Mario Kart. Schilden kunnen ook worden opgepakt en helpen je om de gevolgen van een aanval op jou te verminderen.
Eigenlijk is dit een funky kruisbestuiving van F-Zero en Mario Kart. Je kan een compleet kampioenschap afwerken, een enkele race of gewoon proberen de snelste tijd neer te zetten.. Het winnen van het kampioenschap in de reguliere Venom-klasse ontgrendelt de Rapier-klasse, waar het vaartuig sneller is en de circuits er iets anders uitzien. Er is ook een optie voor twee spelers, maar helaas heb je daar de multi-cable voor nodig. Even ouderwets met meerdere schermen op één tv zoals bij Mario Kart zit er niet in. Destijds vond ik dat wel een enorm nadeel.
Voor iemand die destijds vooral racegames op 16bit niveau gewend was bracht WipEout de Arcade in de huiskamer. De pompende muziek en de coole vormgeving gaven je echt het gevoel dat je een cutting-edge spel aan het spelen was. Als je nu op youtube de beelden terugziet, dan ziet het er allemaal golvend en strak uit. Jammer genoeg was er ook een een keerzijde: het duurde even voor de ik de besturing strak in de vingers had. Daarnaast heeft de game hetzelfde probleem als F-Zero; de tegenstanders zijn gezichtsloze nobody’s die voor mij nooit echt gaan leven. Daardoor heb ik toch het gevoel een beetje in mijn eentje te racen tegen obstakels.
Conclusie:
WipEout is door de vormgeving en de muziek nog steeds een belevenis op zich. Natuurlijk zijn de graphics niet meer zo intimiderend mooi als ze destijds op me overkwamen, maar gooi het geluid flink open, en de game komt tot leven. Jammer genoeg is het allemaal inhoudelijk net iets te karig. De circuits en de cups zijn prachtig, maar je bent er met een beetje fanatiek gamen in een straf weekend wel doorheen. Maar ik kan niet genoeg benadrukken hoe ontzettend onder de indruk ik destijds was van deze game, en hoe leuk het ook nu nog is om ‘m af en toe te spelen.
Geef als eerste een reactie