Toen ik begin jaren ’80 games ontdekte waren er twee soorten spellen waar ik naar op zoek was. Een spel waarin ik het gevoel had een heuse jachtvlieger te zijn en een racegame waarbij ik het idee had direct achter het stuur te zitten tegen echte tegenstanders. Het duurde een tijdje voor beide beloftes werden ingelost, maar Grand Prix Circuit heeft een speciaal plekje in mijn hart.
“Op het juiste moment de banden vervangen kan het verschil maken tussen een felbevochten podiumplek of een anonieme zesde plaats.”
In GPC krijg je de kans achter het stuur van een F1 wagen te stappen. Je hebt de keuze om in een Ferrari, McLaren MP4 of Williams te stappen, elk met verschillende kwaliteiten. De weg naar het F1 kampioenschap zal lang en zwaar zijn. Rivaliserende coureurs hebben ook hun eigen stijlen en sterke punten. De timing en planning van pitstops is ook cruciaal, op het juiste moment de banden vervangen kan het verschil maken tussen een felbevochten podiumplek of een anonieme zesde plaats.
Deze sprite-based game herbergt acht bestaande circuits. De tegenstanders hebben heerlijke nepnamen. Mijn favoriet was Tse Sakamato, een man die het altijd met Nigel Levins moest opnemen in de staart van de race. Sommige namen doken eerder op bij de podiumplekken dan anderen. Hierdoor begon het kampioenschap een beetje voor me te leven. In andere racegames van die tijd waren de andere weggebruikers meestal een beetje gezichtloze tegenliggers met net zoveel persoonlijkheid als een plas olie op de weg. Ik ben Tse nog altijd dankbaar voor de onverwachte derde plaats op Silverstone waardoor mijn concurrent Travis Daye kostbare punten verloor.
Het racescherm bestaat eigenlijk uit twee delen. Het onderste deel geeft het stuur, de achteruitkijkspiegels en de belangrijkste dashboard informatie weer. Het bovenste deel is de weg. Je probeert de wagen zo goed en kwaad als het gaat naar de finish te rijden. Je kan ervoor kiezen om zelf te schakelen, of dit door de computer te laten gebeuren. Tijdig remmen en weer gas geven kan een wereld van verschil maken. Soms wachtte ik zo lang mogelijk met remmen om die ene tegenstander voorbij te steken. Vervolgens ging ik vol in de ankers voor een bocht, en ging die tegenstander me weer doodleuk voorbij.
Conclusie
Grand Prix Circuit is de eerste racegame die me een voorproefje gaf van hoe leuk F1 racen op een computer kan zijn. Microprose zou in de jaren daarna op de proppen komen met het superieure Grand Prix World Circuit, een simulatie waar de teams ook tijdens de race herkenbaar waren, en de realiteit nog dichterbij kwam. Maar in de jaren ’80 was deze game voor mij een heerlijke manier om te dagdromen over een racecarrière. Wellicht tegenwoordig ietwat eentonig, maar zeker waard om nog eens naar te kijken.
Geef als eerste een reactie