Eind jaren ’80 kon je er donder op tegen zeggen dat een cartoon franchise vroeg of laat ook wel zijn eigen platformspel zou krijgen. Toch moesten we op de NES tot begin jaren ’90 wachten voor Tom en Jerry hun opwachting zouden maken. Originaliteit is in het platformgenre ver te zoeken, dus wat maakt dat je als gamer destijds je kostbare tijd (en centjes) hieraan zou besteden?
“Waarom is deze onoriginele game toch de moeite meer dan waard”
Tom heeft Jerry’s neef Tuffy net ontvoert en houdt hem gevangen op zolder. Het is nu aan Jerry om Tuffy te bevrijden voordat… Ja, voordat wat eigenlijk. Ik kijk mijn hele leven al Tom en Jerry tekenfilms, en ik heb niet het idee dat Tom er echt op uit is om de kleine muis op te eten. De paar keer dat hij ‘m te pakken kreeg schopte hij ‘m meestal het huis uit. De enkele keer dat Jerry daadwerkelijk opgegeten leek te worden waren Tom’s voorbereidingen op de maaltijd zo overdreven… Je kan je afvragen of hij er wel echt zin in had.
Qua gameplay valt er weinig origineels te melden. Je speelt dus als Jerry, en je moet je door verschillende niveaus van het huis worstelen om Tuffy te bevrijden. Jerry springt en rent om te bewegen en obstakels te ontwijken. Ook is de muis bewapend met een zak vol knikkers die hij naar vijanden kan gooien (zoals spinnen of speelgoedsoldaatjes). Hij kan ook muizenholletjes gebruiken als short-cut door het level heen. Uiteraard zijn er diverse power-ups die hem meer levens geven, of je sterker maken. Niets nieuws onder de platformzon dus.
Conclusie
Waarom is deze onoriginele game toch de moeite meer dan waard? Dat heeft met de uitvoering en speelbaarheid te maken. Veel snel gebrouwen platformers spelen niet optimaal. Bij Tom en Jerry is de gameplay prima in orde. Het ziet er (voor de NES) prima uit en de ingrediënten die de tekenfilm zo leuk maakten zijn aanwezig. Zoek je eens een andere NES platformer dan Mario om je tanden in te zetten? Dan is Tom en Jerry wellicht een prima suggestie.
Geef als eerste een reactie