De Master System is aan mij destijds voorbij gegaan. De NES had behoorlijk wat bekendheid, en ik stak toen nog al mijn liefde in mijn Commodore 64. Door de jaren heen heb ik bij vrienden en op emulators toch een paar spelletjes gespeeld. Één daarvan was Penguin Land. Toen ik de titel en de cover zag moest ik meteen aan Antarctic Adventure denken, één van mijn favorieten op de MSX. Vol verwachting schoof ik de cartridge in het systeem…
“Qua opzet lijkt deze game een beetje een Boulderdash-kloon, hoewel ook de vergelijking met Bubble Ghost door me heen schoot.”
In Penguin Land moet je een schattige pinguïn besturen die probeert zijn of haar eitje naar de bodem van het level te krijgen. Daar staan blije collega penguins enthousiast te wachten. Onderweg dien je door ijsblokken te graven om daar te komen. Speciale eier- en pinguïnblokken maken het misschien makkelijker, terwijl ijsberen en vallende stenen je vrijwel zeker vertragen. De ijsberen geven je maar wat graag een stevige peut op je neus en hebben het op je eitje voorzien. Qua opzet lijkt deze game een beetje een Boulderdash-kloon, hoewel ook de vergelijking met Bubble Ghost door me heen schoot.
Deze game kwam aan de vooravond van de Mega Drive uit, en het is te zien dat de programmeurs de Master System door de jaren heen goed in hun vingers hadden gekregen. Visueel ziet het spel er zeer fraai uit. Het muziekje ging me echter al snel enorm irriteren, maar dat is niets dat de volumeknop niet kan verhelpen. Tijdens het spelen kan het soms raadzaam zijn om even te pauzeren. Nu kan je het speelveld langs-scrollen en een strategie bedenken.
Conclusie:
Bezat je nog geen Boulderdash-kloon voor dit systeem, dan is Penguin-land wellicht een prima optie. De cute graphics trekken je direct in het spel. Jammer dat de muziek zo enorm tergend is, het werd al vrij snel een storende factor. Dit spel heeft verder een bekend probleem in dit genre: eenmaal alle levels tot een goed einde gebracht, en de game verdwijnt voor altijd in de kast.
Geef als eerste een reactie