Little Nemo: The Dream Master (NES)

Ik zag dat het alweer een tijdje terug was dat ik een NES game had besproken, hoog tijd dus om weer even in mijn verzameling te duiken. Welke game mag vandaag voor het voetlicht? Ik had nog geen Mega-Man game besproken… en ook Kirby mag wel wat meer liefde… En toen zag ik ineens een stukje jeugdsentiment liggen: Little Nemo: The Dream Master. Toen ik op kamers ging aangeschaft op een rommelmarkt voor vijf gulden. Weer een platformer hoor ik je denken? Tsja, platformers waren nu eenmaal het meest populaire genre op de NES (voor uitgevers in elk geval) in die tijd…

“De game ziet er wel cute uit, maar is behoorlijk pittig.”

Nemo, gebaseerd op een krantenstripverhaal uit de jaren begin 20e eeuw, is een jonge jongen uit Londen die terecht komt in het koninkrijk Slumberland, een fantasierijk vol vreemde wezens en dromerige locaties. Je komt er al snel achter dat de koning van Slumberland is ontvoerd door de Prince of Nightmares, en prinses Camille vraagt ​​je om hem te redden. Met je enige wapen, een zak snoep, verdoof je vijanden en zorg je ervoor dat vriendelijke dieren je door levels als Mushroom Forest en Train Land loodsen. Deze platformgame bevatte gelicenseerde personages en illustraties uit de strip.

Er zijn honderden platformers in die tijd uitgekomen, dus wat zorgde ervoor dat deze game zich een beetje kon onderscheiden? Ten eerste komt de game uit de koker van Capcom, en die staan voor kwaliteit. De werelden in Nemo zien er kleurig uit en maken het met name voor de jongere gamer aanvankelijk een feest om te spelen. De dieren die je kan inzetten hebben zo allemaal hun eigen vaardigheden, dus soms is het puzzelen welke vaardigheid je waar nodig hebt. Graven als een mol, springen als een kikker… het zorgt ervoor dat je een level steeds op een andere manier kan spelen. Hierdoor worden niet alleen je reactievermogen, maar ook de grijze hersencelletjes een beetje aan het werk worden gezet.

Er zijn helaas ook een paar nadelen. De game ziet er wel cute uit, maar is behoorlijk pittig. Dit ligt niet alleen aan lastige levels, ook de hitdetectie is niet altijd optimaal. Vaak genoeg dacht ik een sprong of een aanval precies goed te timen, en bleek ik gewoon keihard de lul. Je tegenstanders hebben dit probleem niet, die opereren met een griezelige en bijna ongeloofwaardige precisie. Vaak genoeg stierf ik een goedkope dood omdat het noodlot simpel niet te ontwijken viel. Dit levert veel frustratie op. Ik heb niets tegen moeilijk, maar het moet wel eerlijk blijven.

Conclusie:
Little Nemo is een spel dat voor gemengde gevoelens zorgt. Ik heb enorm veel tijd in deze game moeten steken omdat ik elke keer dood ging op een manier die ik van te voren niet had kunnen voorzien of ontwijken. Die kennis neem je mee bij een nieuwe poging; live, die, repeat. Andere spellen die me zo’n kunstje flikten had ik wellicht na een uur of twee gamen laten liggen. Waarom bleef ik Little Nemo dan toch spelen? De levels zien er aanstekelijk kleurig uit, de werelden zitten mooi in elkaar, en Capcom en Nintendo laten hier ook zien waarom spelen op de NES destijds voor velen als een “lekker niets aan de hand” feestje kon worden beschouwd. Een pittige en mooie platformer.