Als ik aan mijn uurtjes achter de MSX denk, dan komen vooral de Konami titels weer in mijn herinnering naar boven. Kwalitatief waren dat de beste games op het systeem, en ze zorgden ervoor dat deze Commodore bezitter stiekem toch een beetje jaloers was. Konami bracht ook een sloot aan sportspellen uit, en er zijn (denk ik) weinig MSX bezitters die nog nooit een potje Hyper Olympic hebben gespeeld. Wat maakte deze games zo populair?
“Ik weet in elk geval dat er door de jaren heen veel MSX toetsenborden kapot zijn geramd tijdens het spelen van Hyper Olympic.”
Soms komt een game in meerdere varianten uit. Deze game staat namelijk ook (op meerdere systemen) bekend als Track & Field. Voor de zomerspelen van Los Angeles (1984) besloot men de game ook met het predicaat “Olympic” uit te brengen. Verder was er ook nog een Hyper Sports variant, maar dat bleek om een follow-up te gaan. Er ging in elk geval nogal wat zoeken op Internet aan vooraf voor ik wist welke titel ik deze recensie moest meegeven. Maar aangezien ik de game vroeger vooral onder de noemer Hyper Olympic speelde gaf dat voor mij de doorslag.
Net als de bekende Epyx sportspellen gaat het hier om diverse minigames rond olympische sporten. In deze eerste Hyper Olympic probeerde men vooral het toernooi rond de meerkamp neer te zetten en zien we vooral atletiekonderdelen terug. 100 meter sprint, hamerwepen, speerwerpen, verspringen en een 400 meter sprint. In veel gevallen komen dit soort onderdelen vooral neer op snelheid maken door hard op de cursortoetsen te rammen en goed timen bij een spring onderdeel. Ik weet in elk geval dat er door de jaren heen veel MSX toetsenborden kapot zijn geramd tijdens het spelen van Hyper Olympic.
De graphics zijn fraai. Konami maakt ook hier weer gebruik van een besnord ventje waarmee de speler zich moet identificeren. Snorren waren in de jaren ’80 nog helemaal in. Kijk het succesvolle Nederlands Elftal van 1988 er maar eens op na. Het snorremansje zien we bijvoorbeeld ook terug in Konami Soccer. De stadions, de blije geluidjes en het olijke vieren van een goede prestatie, Konami maakt er een waar feest van. De onderdelen zijn bijna allemaal ook leuk om te spelen, alleen de 400 meter is wel een erg lange en intensieve zit.
Conclusie:
Deze game hoort voor mij absoluut bij mijn meest prominente MSX herinneringen. Qua vormgeving laat het uitstekend zien waarom Konami zulke hoge ogen gooide op het systeem. De gameplay is helaas wel heel erg eentonig, dit komt vooral omdat het exclusief om atletiekonderdelen gaat. Rammen en timen, meer hoef je niet te doen. Latere varianten uit deze serie hadden gelukkig iets meer variatie te bieden.
Geef als eerste een reactie