Al lang ben ik fan van de point -n-click adventure. Vroeger speelde ik veel Monkey Island en daarna Broken Sword. Maar in de 21e eeuw moesten om de een of andere reden ook de adventures in 3D. Iets waar ik het niet mee eens ben, voor mij verloor Monkey Island een hoop charme toen het een 3D game werd. Tegenwoordig zie je niet veel 2D point-n-click adventures meer. Gelukkig zijn er nog altijd 2D games die ik nog niet eerder speelde, zoals Runaway.
“Hoofdrolspelers horen niet al te stoer te zijn net als Guybrush Threepwood uit Monkey Island en George Stobbart uit Broken Sword“
Runaway kwam in 2003 uit de koker van de kleine Spaanse ontwikkelaar Pendulo. Het was natuurlijk erg verstandig van hen om een game te maken in een genre waar de concurrentie niet zo moordend zou zijn. Als je de hoes van Runaway opent dan kan je aan de binnenkant een brief aan de speler lezen. Een sympathieke brief waarin wordt toegegeven dat het niet makkelijk was om voor een klein bedrijf zo’n spel op de markt te brengen. En waarin wij, als speler, persoonlijk worden aangesproken om de game niet te kopiëren, omdat dat een klein bedrijf als deze de kop kan kosten. Ik voelde me in ieder geval wel aangesproken, wellicht mede doordat ik ooit ook medewerker was van een klein bedrijfje in een business met veel concurrentie. Ik ben bijna twintig jaar later benieuwd of de brief het gewenste effect heeft gehad.
Eén van de belangrijkste dingen voor dit type games is het verhaal. Je speelt de suffe student Brian Basco (hoofdrolspelers horen niet al te stoer te zijn net als Guybrush Threepwood uit Monkey Island en George Stobbart uit Broken Sword). Op een dag rent een meisje, Gina, voor zijn auto en hij brengt haar naar het ziekenhuis. Hij ontdekt dat de maffia achter haar aanzit. Brian kan de charmes van de mooie Gina niet weerstaan en besluit haar te helpen. Brian en Gina komen tijdens hun vlucht in de meest vreemde situaties terecht (bijvoorbeeld opgezadeld in de woestijn met drie travestieten à la Queen of the Desert).
De ontwikkelaars hebben eerst alle personages en animaties in Runaway in 3D gerealiseerd en daarna ingepast in een 2D-stijl. Het gevolg is dat alles er bijzonder mooi uitziet. Alles heeft een lekkere cartoony sfeer, de achtergronden zijn gedetailleerd en de animaties vloeiend. Het enige waar wat dat betreft iets op aan te merken valt is dat monden vaak slecht geanimeerd zijn; hier geen vloeiende animaties maar schokkerige bewegingen. Het geluid van het spel is erg goed. Op de muziek valt weinig aan te merken en de acteurs zijn echt op dreef.
De game speelt erg eenvoudig; in beeld heb je een crosshair, als je met deze crosshair over iets heen gaat waar je iets mee kan doen dan verandert het kruisje bijvoorbeeld naar een vergrootglas om er beter naar te kijken. Met de rechtermuisknop kan je het vergrootglas veranderen naar een handje, waarmee je iets kan oppakken, verplaatsen etc. Op deze manier is het de bedoeling dat je met het oplossen van puzzels steeds verder komt.
Conclusie
Runaway: A Road Adventure is een game die je moet proberen als je van point-n-click adventures houdt. De game is werkelijk bijzonder leuk, bestuurd eenvoudig, zit vol humor, heeft een goed geluid en is erg mooi. De moeilijkheidsgraad is ook erg goed afgesteld, vergelijkbaar met Monkey Island en Broken Sword. Runaway doet me sowieso erg aan deze laatste game denken. Hou je van point-n-click adventures denk dan niet nog een keer en geef deze game een kans.
Geef als eerste een reactie