Even een disclaimer, ik was in de 90’s een enorme Mortal Kombat fan. Het voelde als een spel waarbij ik niet hoefde te button-bashen om special moves tevoorschijn te toveren. Het was duister, toegankelijk, had een rijke achtergrond qua verhalen en veel vrienden kenden het spel zodat we al snel competitief waren. Street Fighter II zou volgens velen de betere game te zijn, maar Mortal Kombat had altijd mijn voorkeur. Sega lanceerde met Eternal Champions zijn eigen vechtspel, en Nintendo besloot dat in samenwerking met Rare ook te doen.
“Qua vette muziek en grote graphics was het credo duidelijk: go big or go home.”
In de verre toekomst organiseert een machtswellustig bedrijf genaamd Ultratech een vechttoernooi dat bekend staat als “Killer Instinct“. Veel formidabele vechters gaan de uitdaging aan, waaronder een aantal flink gepimpte krijgers van Ultratech. Om de uitdaging te vergroten plukte Ultratech een wezen dat bekend staat als Eyedol uit een andere dimensie. Eyedol is een tweekoppige ervaren krijger die samen met zijn bittere rivaal Gargos gevangen zat. Sommige krijgers doen mee aan het toernooi voor prestige of om aan hun lot te ontsnappen. Andere strijders proberen een einde te maken aan de corruptie van Ultratech.
Killer Instinct is een one on one Beat ‘m Up met 3D-gerenderde, op sprites gebaseerde graphics. Spelers kiezen uit tien personages: Orchid, Cinder, Jago, Glacius, Fulgore, Riptor, Sabrewulf, Spinal, T.J. Combo en Thunder. Ietwat saaie namen, maar ze zien er allemaal verschillend genoeg uit. De game stond in de arcades bekend om zijn op combo’s gebaseerde vechtsysteem, waardoor spelers bewegingen kunnen uitvoeren die een groot aantal hits opleveren. Echte vechtjassen toveren zelfs de “Ultra Combo” uit hun vingers. De game bevat ook combobreakers, Finishing Moves en Stage Fatalities.
De sfeer zit er door de stampende technomuziek direct in. De vechters hebben net genoeg achtergrondverhaal om me een beetje te interesseren. Maar wat me vooral verrast is dat het arcadegevoel behoorlijk goed is overgezet. Killer Instinct gaat nergens voor subtiel: het is groot, luid en in your face. Ook de moves en combo’s zijn behoorlijk getrouw geport. Mijn probleem was echter dat ik deze game voor het eerst speelde met mensen die het al behoorlijk in de vingers hadden. Dan heb je eigenlijk geen enkele kans. Terwijl zij de ene combo na de andere tevoorschijn toverden… werd ik gewoon tot moes gestampt. Beginners doen er goed aan eerst te oefenen en een lijst met moves en combo’s uit te printen.
Conclusie:
Het is mooi dat Rare en Nintendo met het combosysteem iets nieuws probeerden te doen. En qua vette muziek en grote graphics was het credo duidelijk: go big or go home. Jammer genoeg mist het spel net dat beetje diepgang om het een flawless victory te maken. Bij Mortal Kombat wilde ik per se alle einddemo’s zien, en was ik echt geïnteresseerd in het verhaal. Killer Instinct is vooral een lekker spekkie voor het bekkie spelletje dat je af en toe oppakt met vrienden, niks meer of minder. Misschien geen hoofdmaaltijd, maar wel een voortreffelijke snack!
Geef als eerste een reactie