Onder een Vergrootglas: Street Fighter

Zoals je gewend van ons bent nemen we in deze rubriek verschillende versies van dezelfde game onder de loep. Vandaag aandacht voor Street Fighter, het vechtspel dat in 1987 uitkwam en het grondwerk legde voor wat later het mega succes van Street Fighter II zou zijn. Ik denk niet dat er ooit een vechtspel meer uitgemolken werd dan SFII, maar wat heb ik er door de jaren heen veel lol uit kunnen halen. Het eerste deel speelde ik destijds ook, op mijn Commodore 64. Waarom werd deze game grotendeels door het grote publiek vergeten?

Arcade – 1987
1-op-1 beat ‘m ups waren nog niet het succesvolle genre dat ze in de 90’s zouden worden. Toch waren er genoeg kleine succesjes waardoor Capcom besloot ook een titel uit te brengen. Als Ryu reis je vijf verschillende landen (Japan, USA, England, China en Thailand) door en neem je het steeds tegen twee vechters per keer op. Een aantal zaken die deel twee een succes maakten zijn hier al aanwezig, de controls, het internationale karakter en de mini-games bijvoorbeeld. Helaas zijn de meeste tegenstanders (op Sagat na) vrij onorigineel en is het spel net zo verslavend als het herkijken van oude afleveringen Bassie en Adriaan. Leuk voor 10 nostalgische minuten, maar daarna kijk je verder.

Amiga – 1988
Van alle versies die ik ooit speelde komt deze qua beeld nog het dichtste in de buurt van de Arcade-versie. Jammer genoeg heeft men vooral aandacht besteed aan de graphics, want de animatie en gameplay zijn een tikje aan de trage kant. De 8-bit varianten spelen zelfs ietsje vlotter, en dat is een schande voor de mogelijkheden van een prachtmachine als de Amiga. De stroperigheid voorkomt een arcade-perfecte conversie.

Atari ST – 1988
Qua beeld zijn de graphics ietsje minder kleurig in vergelijk met het Arcade-origineel, maar verder lijkt dit een heel behoorlijke conversie. De verschillende vechters zijn duidelijk herkenbaar, en dat was destijds op een homecomputer al heel wat. Jammer genoeg had de animatie wel ietsje minder houterig gemogen. Met een medespeler was hier best nog wel wat lol uit te halen. Het was al snel duidelijk dat de programmeurs waren vergeten om de computer te laten anticiperen op de Leg-Sweep. Gebruik alleen die trap en je kan het spel bijna in zijn geheel uitspelen.

Commodore 64 – 1988
Voor de C64 bestaan er twee: een Amerikaanse en een Britse variant. Ik bezat destijds de Britse variant, en ik begrijp dat de andere versie net een tikje beter is. En hoewel het er voor dit systeem nog best okay uitziet is er toch wel één en ander aan de arcade-ervaring verloren gegaan. De besturing is eenvoudiger en aangepast op de Commodore joystick (of, zoals in mijn geval, de Atari Joystick). De sprites zijn een stuk kleiner en blokkerig en je kan ook hier steeds dezelfde tactieken gebruiken gewoon verder te komen. Heb je eenmaal een manier gevonden om iemand te verslaan, dan werkt dat meestal wel.

DOS – 1989
Deze variant speelde ik ooit op mijn EGA pc. Jammer genoeg hadden we geen kleurenmonitor waardoor ik destijds niet echt van al die kleuren kon genieten. De kleur blauw is rijkelijk gebruikt, en het speelveld bestaat voor bijna een derde uit een onnodig groot informatiescherm waarin je je health kan aflezen. De Sprites maakten daardoor een samengeperste indruk. Ondersteuning van geluidskaarten valt vies tegen, en alles wat ook maar een beetje technisch interessant was aan de arcadeversie weet men hier op de PC uit de weg te gaan. Vergeten.

ZXSpectrum – 1988
Qua kleuren weet je vaak dat het op de Speccy behelpen is, maar dit viel wel erg tegen. Het spelgedeelte bleef blauw-wit. (met groene health, dat dan weer wel). Toch ziet het er verder nog niet eens heel slecht uit, de vechters zijn iets beter herkenbaar in vergelijk met de C64. Qua geluid is het allemaal erg droevig, zelfs de Atari VCS 2600 had soms betere effecten. Een soort ruis dat voor een rake klap moet doorgaan… really? Het spel is verder veel te makkelijk, waarom zou je de moeite van een special move doen als je met je basistrappen ook wel gaat winnen?