Morgen is de finale van Euro 2020. Engeland maakt voor het eerst sinds 1966 weer eens kans om een hoofdprijs binnen te halen. Daarom is het wel aardig om deze game even te recenseren: Three Lions uit 1998, ook wel uitgegeven als Alexi Lalas International Soccer. Voor de Engelse markt werd duidelijk voor een commercieel handige naam gekozen. Hoewel in deze tijd FIFA en ISS het genre naar hun hand wisten te zetten waren er nog legio andere uitgevers die een 3D voetbalgame uitbrachten. De resultaten waren uiterst wisselend.
“Er zijn een paar leuke innovaties zoals een scheidsrechter die voordeel geeft als de aanvallende ploeg in balbezit blijft.”
In Three Lions heeft de speler de beschikking over 50 officiële teams om uit te kiezen. Er zijn twee spelvarianten: Toernooi (met officiële instellingen) en oefenwedstrijd. Teams en spelers zijn voorzien van statistische details en met een uniek gezicht voor elke speler. Als je de ogen samenknijpt kan je enkele spelers zelfs een beetje herkennen (met heel veel goede wil). In de eerste 3D voetbalspellen zagen spelers er meer uit als American Football spelers met een flinke borstkas en blokkerig gezichten. Het geeft een onbedoeld komisch effect aan deze game.
Door de introductie van de CD-rom namen de mogelijkheden voor audiocommentaar toe. De meeste voetbalwedstrijden benutten dit door het een commentator verslag te laten doen. Zo heb je een beetje het gevoel dat je naar Studio Sport of Match of the Day te zit te kijken. Three Lions probeert iets anders en wil je een spelerservaring geven. Naast het publiek hoor je spelers en trainers elkaar aanwijzingen geven, opjutten, uitkauwen of lekker klagen over de staat van het veld. Het is een aardig idee om iets anders te doen met een voetbalspel.
De gameplay is okay. Er zijn een paar leuke innovaties zoals een scheidsrechter die voordeel geeft als de aanvallende ploeg in balbezit blijft. De controls vallen me ook niet heel erg tegen, het speelt best aardig weg. Toch waren de recensies destijds veelal negatief. Dat kwam vooral door de graphics, die rechthoekige voetbalschoenen en de voetballers die er meer uitzagen als uitsmijter van een virtuele 90’s nachtclub. Ook neemt de AI van de spelers af en toe vreemde beslissingen. Toch betrapte ik me op genoeg lol tijdens het spelen.
Conclusie:
In een tijd dat EA elk jaar een FIFA uitbracht, en ook nog eens speciale toernooi edities, was er eigenlijk geen reden om deze game aan te schaffen. FIFA: Road to World Cup 98 wordt door velen gezien als één van de beste Footy-games van de jaren ’90. Three Lions sneeuwde daarom een beetje onder. Zoek je gewoon een leuk no-nonsense voetbalspel, dan is het absoluut vermakelijk. Maar in een tijd dat graphics steeds belangrijker werden viel deze game een tikje door de mand.
Be the first to comment