Je hebt van die games die iedereen kent. En die iedereen goed vindt. Die iedereen beschouwt als een must-have in een retro game collectie. En die je desondanks niet in je collectie hebt. Yars’ Revenge was voor mij zo’n game. Verkoopcijfers willen nog wel eens fluctueren, maar niemand zal ontkennen dat Yars’ Revenge tot de best verkopende games op de Atari 2600 behoort. En dat niet alleen: het is een game die door vrijwel iedereen wordt gewaardeerd.
“Deze review is dan ook even wat korter dan je wellicht van me gewend bent: ik kan niet langer wachten om verder te spelen!”
Yars’ Revenge is een technisch hoogstandje van programmeur Howard Scott Warshaw, uitgebracht in een tijd waarin Atari zich met name bezig hield met arcade conversies. Dit was iets anders: een ‘eigen’ originele game voor de Atari 2600. En niet geheel onbelangrijk: Het was een ‘eigen’ game die mensen ook daadwerkelijk wilden hebben én daadwerkelijk graag wilde spelen. Het heeft voor mij even geduurd, maar het is mij eindelijk gelukt om hem voor een vriendelijke prijs aan de collectie toevoegen. Met veel plezier ga ik deze eens 30 minuten lang doorlichten!
Wat bij de start meteen op valt is het gekleurde vlak in het midden. Dit is een no-danger-zone. Je kunt hierin niet geraakt worden, maar je kunt zelf ook niets afvuren. Verder zie je een homing missile in de vorm van een streepje, langzaam jouw kant op komen. In de gekleurde zone ben je veilig, maar daar buiten is deze raket dodelijk. En let wel, dit is een old school game: na drie levens is het game over. Geen continues, geen saves! Verder zie je rechts op het scherm een Qotile, jouw grote vijand, beschermd door een schild. Dit schild kun je wegschieten óf weg knabbelen met jouw karakter: een Yar! De Qotile is natuurlijk geen lieverdje en zo nu en dan vuurt hij een ‘swirl’ op je af. Deze vliegt dan recht naar je toe, maar is redelijk makkelijk te ontwijken. Let wel op: deze swirl trekt zich niks van de veiligheidszone aan en zal je ook doden in deze zone!
Het doel van het spel is het doden van de Qotile. Wanneer je het schild niet wegschiet, maar op eet, laad je je Zorlon Cannon. Heb je het schild al weg geschoten? Geen paniek! Je kunt dan ook met je Yar de Qotile aanraken. Net zo effectief als het gaat om het laden van een Zorlon Canon. Het kanon beweegt links op het scherm met jouw Yar mee omhoog en omlaag. Als je het kanon afvuurt, is het een kwestie van goed timen. Het is zaak om de Qotile op het juiste moment te raken, maar vergeet niet dat je zelf na het afvuren op tijd aan de kant moet: het kanon is voor je zelf namelijk net zo dodelijk als voor de Qotile. Vernietig je de Qotile, dan krijg je een psychedelisch scherm te zien, maar nog belangrijker: je krijgt een enorme boost op score-gebied! Ik ben groot fan van games die als doel hebben een zo hoog mogelijke score neer te zetten, dus dat is een grote plus voor deze game.
Na de eerste keer dat je een Qotile vernietigd, verandert de beschermende ring in een beschermend blok. Dit blok beweegt, waardoor het een stuk lastiger is om hem weg te schieten of te eten. Vernietig je opnieuw de Qotile dan krijgt de nieuwe Qotile weer een ring, en dit wisselt zich vervolgens om en om af. Die homing missile lijkt je in eerste instantie niet erg dwars te zitten. Maar probeer je het schild weg te eten, dan is het wel echt een hinderende factor. Ik probeer dan ook eerst een groot deel van het schild weg te schieten vanaf de linkerkant van het scherm, terwijl ondertussen de raket mijn kant op komt. Dan ga ik gauw naar de rechterkant, eet wat weg, laad het kanon en… VUUR!
Conclusie
Ik ben fan van deze game. Natuurlijk is het relatief simpel, natuurlijk is het gedateerd, maar de game is heerlijk geschikt voor high score hunters. De game zit goed in elkaar, de controls werken perfect en het is echt uitdagend. De game heeft overigens drie moeilijkheidniveau’s. De moeilijkheid verandert met name door de werking van de swirls aan te passen. De frequentie wordt hoger en de swirl komt uiteindelijk ook achter je aan zoals de raket. Deze raket wordt overigens ook sneller, naar mate je verder komt. De game is voor zijn tijd origineel en speelt lekker. Je moet wel tegen de primitieve graphics van de Atari kunnen, en ik begrijp wel dat niet iedereen fan is van de tweede generatie spelcomputers. Dit is voor mij een soort universele game zoals Pac-Man: tijdloos door de verslavende gameplay. Het is, ook net als Pac-Man, een ideale high score game en zoals gezegd: daar hou ik van. Deze review is dan ook even wat korter dan je wellicht van me gewend bent: ik kan niet langer wachten om verder te spelen!
*: Dit waren de zwaarste 30 minuten van mijn leven, voor deze game is het game over.
**: Prima 30 minuten, maar daar zal het waarschijnlijk ook bij blijven.
***: Die 30 minuten zijn me goed bevallen, dat worden er nog wel meer.
****: Die 30 minuten vlogen voorbij, dit is een aanrader!
*****: Ik kon niet meer stoppen, die 30 minuten worden binnen no time 30 uur!
Ja. Lekkere game. En ook perfect voor de Atari 2600. Atari 2600 games horen harde noise te produceren. Yars’ Revenge is een noise van geluid en beeld. Heerlijk. En natuurlijk een prima gameplay.
Fijne recensie.