Sinds de komst van het immens populaire Mario Kart werden kart-games aan de lopende band gemaakt. Zo kregen Crash Badicoot, the Flintstones, de Rugrats en de Muppets hun eigen racegame. Op de PSX kwam geen kart-kloon ook maar in de buurt van Crash Team Racing. Ubi Soft probeerde het met Rayman Rush, met als kanttekening dat het hier eigenlijk niet gaat om een kart-, maar een hardloop-game.
“Breken met tradities mag, zolang je het goed doet”
Ubi Soft heeft zich er niet makkelijk vanaf gemaakt door Rayman in een kart te stoppen en Crash Team Racing te kopiëren, zoals de meeste developers dat hebben gedaan. Zoals gezegd laat Ubi Soft Rayman de benenwagen gebruiken in plaats van een racewagentje. (Een opmerkelijke keuze als je bedenkt dat Rayman helemaal geen benen heeft.) Daarnaast zijn sommige levels zo opgebouwd dat de camera af en toe naar een zijaanzicht verplaatst en je in 2D kan racen. Nog een welkome vernieuwing zijn de interactieve levels. Door op knoppen te schieten kan je bijvoorbeeld boosts verplaatsen of platformen verhogen of verlagen. Zo kan je het je tegenstander moeilijk maken als hij op een platform springen wil en jij het net buiten zijn bereik plaatst. Alle karakters beschikken over dezelfde moves, zoals klimmen, glijden, helikopter en springen. Het vervelende van dit springen is dat het je heel erg afremt wanneer je bijvoorbeeld aan het glijden bent.
Rayman Rush ziet er voor een PSX titel aardig uit, maar niet meer dan dat. De graphics van dit soort games zijn vanaf het begin al vrolijk en cartoony, maar bij RR ziet alles er veel grauwer uit. In principe is het natuurlijk niet erg om met dit soort tradities te breken, maar juist bij Rayman, wiens spelen altijd vrolijk en kleurrijk waren, zou dit wel het geval moeten zijn. De grauwere kleuren nemen veel van de sfeer weg die zo typisch is voor de Rayman-games. Daarnaast zijn de graphics klein en kartelig en zijn de levels erg leeg. Over het algemeen maakt het spel op dit gebied een onafgemaakte indruk.
In de regel zijn de muziekjes bij kart-games vrolijke “plinkie-plonkie muziekjes“. Hoe lelijk ze ook zijn, het hoort er nu eenmaal bij. Bij RR is dit niet het geval, de muziek is een stuk stoerder dan normaal. Zoals gezegd: breken met tradities mag, zolang je het goed doet, en dat is hier zeker het geval.
Waar het allemaal om draait in dit soort games is eigenlijk de multiplayer. De singleplayer (die bestaat uit vijf modes per racebaan) is niet veel zaaks, omdat je maar tegen een persoon tegelijk kan racen en je maar twee wapens hebt. Het is echter wel verplichte kost, als je alle karakters, levels en gamemodes wil unlocken. Je speelt het spel ook in multiplayer tegen één ander persoon. In principe heb je dus te maken met exact dezelfde gameplay in de multiplayer. Groot nadeel is echter dat de game behoorlijk lijkt te vertragen zodra je in elkaars buurt komt.
Conclusie
Ik moest even denken aan de MSX game Super Runner, een titel waar ik toch meer lol uithaalde.Zoals bijna alle games die laat voor de psx uitkwamen lijkt ook Rayman Rush te snel afgemaakt. Dit spel was goed geweest als het een paar jaar eerder was verschenen, maar in 2002 was het niet meer dan een aardige racegame, een die de naam Rayman geen eer aandeed.
Be the first to comment