Er waren rond de eeuwwisseling heel wat semi-manga series op tv. Pokemon, Digimon, Medabots en ga zo maar door. Persoonlijk werd ik er niet warm of koud van (alleen DragonballZ heeft een warm plekje in mijn hart). Ik stond destijds dan ook niet direct een gat in de lucht te springen toen dit spel in mijn GBA kroop.
“Qua opzet is dat min of meer gelijk aan Medabots, je kan van platform naar platform springen om je tegenstanders vanuit hogere velden te bestoken.”
In Digimon Battle Spirit nemen alle in de serie voorkomende karakters het tegen elkaar op. Veel opties zijn er niet, je kiest je mannetje met bijbehorende Digimon (een soort beestje die voor je mannetje vecht) en je doet vervolgens mee aan een standaard ‘one to one‘ beat ‘m up gevecht. Qua opzet is dat min of meer gelijk aan Medabots, je kan van platform naar platform springen om je tegenstanders vanuit hogere velden te bestoken.
De presentatie is ronduit slecht. De muziek is uiterst blikkerig, en even denk je weer op een MSX te spelen. Ook de opties zijn uiterst karig, het had allemaal wel een onsje meer gekund. Hoewel alles qua presentatie dus minder is dan bijvoorbeeld Medabots, is het vechtgedeelte wel weer te pruimen. Je hebt nu meer controle over je poppetje, en dat verhoogt de lol die ja kan hebben met dit soort spellen. Verder is en blijft het allemaal vrij simplistisch.
Conclusie
Digimon kon mij uiteindelijk maar matig bekoren. Misschien is dat niet helemaal eerlijk, tenslotte ben ik geen fan, en mis ik daardoor ook de connectie met het spel. Feit blijft dat dit spel zonder de associatie met Digimon waarschijnlijk niemand zou opvallen. Vooral jongere fans kunnen hier misschien nog wat lol aan beleven. Oudere gamers hebben het allemaal wel eens mooier en beter gezien.
Geef als eerste een reactie