Super Mario Land was destijds voor mij een geweldig moment. Wat superknap dat ze alle lol en actie van een Mario avontuur op een portable apparaatje konden vangen! Ik herinner me dat ik het er destijds ook prima uit vond zien. Groot was dan ook mijn verrassing dat het tweede Game Boy deel niet simpelweg verder borduurde op het succes van zijn voorganger, maar een flinke grafische update presenteerde. Is de game daarmee ook beter?
“Je hebt bijna het gevoel dat je een zwart-wit SNES spel zit te spelen.”
Super Mario Bros 3 op de NES was destijds een gamechanger. Een grote wereldmap en mooie strakke graphics. Super Mario World op de SNES pikte dit op en verbeterde de formule. De portable variant Super Mario Land 2 nam de de evolutionaire stappen die deze twee games hadden gezet over en perste dit allemaal in een Game Boy cartridge. Nieuwe graphics, power-ups, uitdagingen en een volledig originele verhaallijn. Een slechte versie van Mario, Wario genaamd, neemt Mario’s kasteel over en sluit hem buiten door gebruik te maken van 6 gouden munten. Mario moet overal in Mario Land naar die munten zoeken om zijn kasteel terug te pakken en een-op-een duel met Wario aan te gaan.
Ik wist tot op dat moment eigenlijk niet dat Mario zijn eigen kasteel had. Was hij bij de prinses ingetrokken? Was dat kasteel een cadeau voor bewezen diensten? Doet de Italiaanse loodgieter het onderhoud zelf? Vragen, vragen, vragen. In elk geval levert het ons een mooi avontuur op. Want als je als eenvoudige arbeider een kasteel krijgt, dan laat je dat je niet afnemen. Zeker niet door zo’n douchebag als Wario. Aanvankelijk vond ik Wario een beetje een suf idee, ik wist nog niet wat voor belangrijk gezicht hij in de wereld van Nintendo zou gaan worden. Verder beschikt deze game over een save optie, zodat je op een ander moment verder kan spelen. Bij portable gaming een prima toevoeging.
De game speelt fantastisch, en het ziet er enorm strak uit. Je hebt bijna het gevoel dat je een zwart-wit SNES spel zit te spelen. De besturing is vlot, en voor je het weet heb je het ene na het andere level tot een goed einde gebracht. Dat is ook gelijk het grootste nadeel van deze game. De moeilijkheidsgraad ligt niet erg hoog. Heb je de nodige ervaring met platformers, dan denk ik dat je hier in een paar uur vlot doorheen bent. Door de toegankelijkheid en de mooie vormgeving zal je de game er nog vaak genoeg spelen. Maar had de moeilijkheidsgraad iets hoger gelegen, dan had je hier met een briljante game van doen.
Conclusie:
Super Mario Land 2: Six Golden Coins is een leuke game die net tekort schiet om helemaal geweldig te zijn. Mijn platformskills zijn niet enorm groot, en zelfs ik kon deze game vlot tot een goed einde brengen. Dat maakt de game zeer geschikt voor de allerjongsten onder ons, of mensen die ook eens een Mario avontuur willen uitspelen. Maar in de jaren ’80 en ’90 was Nintendo Hard een begrip, en dat kan je van deze game zeker niet zeggen. In mijn lijst van favoriete Game Boy titels verliest deze game nipt van het eerste deel en Wario Land, maar hij mag desondanks niet in je collectie ontbreken!
Geef als eerste een reactie