Rygar is een titel die vele old school gamers ergens nog wel een belletje doen zal rinkelen. Op de Atari Lynx had ik het spel wel eens gespeeld, maar was er eigenlijk nooit echt kapot van. Een soort beat ‘m up met een frisbee als wapen (nou ja, een mythisch schild dan). Als er destijds geen PS2 game was verschenen had ik waarschijnlijk niet meer aan Rygar gedacht. Toch kennen de Rygar games een redelijke aanhang. Toch eens tijd om te kijken of de PS2 game wellicht toch het spelen nog waard is.
“Al snel stuitte ik op (eindelijk) wat andere wezens dan wormen.”
Rygar is een strijder uit het oude Egypte. Nu zijn rijk al jaren door de Romeinen bezet is heeft Rygar niets meer om voor te vechten, en dat terwijl hij juist overloopt van vechtlust. Tegenwoordig ga je dan in therapie, of neem je een leuke hobby. Rygar besloot echter Gladiator te worden, en raakt in de gunst van een prinses. Samen hebben ze dezelfde angstdroom gehad, dat Rome in een grote vlammenzee zal vergaan. Als een groepje demonen de prinses gevangennemen en Rygar in een diepe krater gooien lijkt deze nachtmerrie een stap dichterbij…
De game ontpopt zich al snel als een Devil May Cry wannabe. Aangezien velen DMC2 destijds een behoorlijke tegenvaller vonden kon Rygar mooi dat gat opvullen. Vol goede moed ging ik op pad. Het duurde echter wel even voor ik wat tegenstanders tegenkwam, en dat waren een paar sneue vleesetende wormen. Met mijn maffe frisbee (schild) maakte ik pulp van de beestjes, en liep ik gewoon verder naar de volgende wormen. Soms waren die wat lastig te zien door dat het spel behoorlijk donker is. Je TV wat lichter afstellen wil helpen, maar dat kan toch eigenlijk niet de bedoeling zijn.
Na zo een half uurtje spelen wist ik niet wat ik moest denken van Rygar. Ik had de joypad even opzij gelegd om eens een sanitaire stop te houden, en maakte alvast wat aantekeningen voor een gedegen recensie. De beelden zien er okay uit, maar zijn eigenlijk wat te donker. De muziek en geluidseffecten staan me een half uur na spelen totaal niet meer bij, ze moeten er toch ongetwijfeld geweest zijn. Toch maar even verder spelen dan. Al snel stuitte ik op (eindelijk) wat andere wezens dan wormen. Niet dat ze veel moeilijker te slachten waren, dat viel wel mee. Meestal is het even een kwestie van uitvogelen waar de zwakke plekken zitten.
Conclusie
En zo moddert het spel een beetje voort. Ik snap niet waarom al die sites destijds zo lyrisch waren over dit spel. Na een dagje uitvoerig spelen heb je alles aan dit spel wel gespeeld, en als je de queeste van Rygar dan nog niet hebt voltooit, dan kun je maar beter wat anders gaan doen dan gamen. Verder kan ik me niet voorstellen dan iemand dit spel na het te hebben uitgespeeld ooit nog eens uit de kast plukt. Is Rygar dan zo’n slecht spel? Dat niet, het zag er voor zijn tijd fraai (maar donker) uit, en het speelt op zich lekker weg. Desondanks kan ik me leukere en meer uitdagende retrogames bedenken om mijn tijd aan te besteden.
Geef als eerste een reactie