In het midden van de jaren ’90 kocht ik voor een paar gulden nog wel eens een verzamel cd-tje. Hierop stonden voornamelijk oude titels waar niemand meer om gaf, shareware, en een aantal demo’s. Al speurende tussen een hoop meuk vond je dan soms wel een game die je aandacht waard was. Maar het is me eigenlijk maar een keer of drie gebeurd dat ik een game echt kocht op basis van de demo. Screamer is zo’n geval.
“Ineens schalde Bleach van Nirvana tijdens een intense race uit mijn speakers.”
Op de PC was ik helemaal verknocht aan Grand Prix 2, en op de Super Nintendo speelden we heel wat Mario Kart. Maar de thuiservaring van een echte arcade racer alla Daytona USA ontbrak. Mijn ouders zagen het niet zitten om een SEGA Saturn voor me aan te schaffen. En toen installeerde ik de demo van Screamer op mijn PC. 3D gaming op de PC werd steeds beter, en ik had ook eindelijk een goede videokaart in mijn Pentium zitten. Ik was direct onder de indruk van de graphics, het was nog maar een jaar of vier sinds ik mijn Commodore 64 vaarwel had gezegd. Maar wat hoorde ik? Het spel speelde bij de startstreep automatisch een nummer af van de audio cd die in mijn PC zat: ineens schalde Bleach van Nirvana tijdens een intense race uit mijn speakers. Leuke toevoeging.
De demo bestond uit twee tracks en twee auto’s, maar dat was genoeg om het hele spel te willen hebben. Vlug naar Dynabyte in Assen om het hele spel aan te schaffen. Het hele spel bestond uit 6 tracks en 12 wagens (6 automatische en 6 met versnelling). voor de echte freaks was er ook nog een soort opgefokte raketwagen om helemaal los te gaan. Echt veel diepgang had de game niet: het ging hier om een pure arcaderacer waarbij tegen een muur opbotsen soms ook gewoon een handige manier van remmen bleek. De besturing was ook niet helemaal optimaal, maar met wat oefenen hield ik de wagens behoorlijk onder controle.
Conclusie
De diverse tracks zijn allemaal gevarieerd genoeg om je een tijdje bezig te houden, en ook is het erg leuk om met verschillende auto’s proberen de races naar je hand te zetten. Dit is typisch zo’n spel die je een week of twee heel intensief speelt, dan een weekje niet, en vanaf dat moment pak je ‘m er van tijd tot tijd weer even bij. Ook nu nog, 26 jaar na de release, speel ik af en toe een potje Screamer. Dankzij Gog.com heeft deze game weer een plekje op mijn harde schijf. Heerlijk tussendoortje.
Geef als eerste een reactie