De jaren negentig waren net begonnen. Nintendo had de NES en Gameboy, Sega had de Mega Drive. De Mega Drive was een 16 bits spelcomputer die de NES in mogelijkheden veruit overtrof, dus moest Nintendo met een nieuw wapen op de markt komen. Dit werd de Super Nintendo, een spelcomputer die meer dan opgewassen bleek tegen het geweld van Sega. Een terugblik…
“de SNES is wat mij betreft op afstand het hoogtepunt van Nintendo’s consoles.”
Als echte Sega fan haalde ik in eerste instantie natuurlijk mijn neus op voor de SNES en dat brave Italiaanse loodgietertje genaamd Mario. Dat werd na een eerste spelsessie echter totaal anders. Super Mario World bleek voor zijn tijd een behoorlijk baanbrekend spel, en wordt tegenwoordig nog steeds tot de beste platformers aller tijden gerekend. Het spel zat vol inventieve secrets en geweldige vondsten. Daarnaast zag het er ook nog eens prima uit. Het bleek nog maar een klein voorproefje van al dat moois dat komen ging. Al gauw had Nintendo met Super Soccer, Super Tennis en F-Zero een aantal prima titels op een rijtje.
Door de krachtige FX chip wist Nintendo veel zijn spelen een soort 3D idee en diepte mee te geven. Star Fox was het eerste bewijs dat de SNES heel wat in huis had. Een soort 3D space shooter die door voor zijn tijd vernieuwende graphics waanzinnig populair werd. Echt mooi oud geworden is de game niet, het blijkt vooral een railshooter. Maar destijds vielen ons de schellen van de ogen. Oude klassiekers als Metroid en Zelda werden ook voor de SNES uitgebracht. Met name Zelda werd een enorme hit door de vrije gameplay en een schat aan mogelijkheden die het spel waanzinnig populair maakten.
Mijn persoonlijke favoriet op de Super Nintendo was echter Super Mario Kart. Dit spel stond aan de basis van een enorme hoeveelheid klonen en opvolgers (Skunny Kart, Atari Kart, Wacky Wheels, Crash Team Racing) maar is nimmer overtroffen. In dit spel namen 8 karakters uit de Mario-wereld het tegen elkaar op. In 4 verschillende cups, en 3 verschillende CC klassen konden SNES spelers over de hele wereld elkaar de loef afsteken. Het spel zag er misschien wel heel cartoony uit, maar de controle over het weggedrag van je kart was zo fenomenaal, dat hadden we nog nooit eerder gezien. Sommige races en tijdritten werden op honderdsten van seconden beslist.
Een andere grote hit destijds werd Street Fighter II. Dit spel zette in één keer de standaard voor het vechtgenre, en werd na een succesvolle periode in de arcade met veel bombarie aangekondigd voor de Super Nintendo. Het spel was in eerste instantie extreem duur (ruim 200 gulden) maar daar kreeg de gamer een heel inventief spel voor terug, wiens opvolgers heden ten dage nog steeds meedraaien. Andere vechtspellen probeerden het succes te evenaren, maar faalden allemaal… Op ééntje na. Mortal Kombat zou al snel een bloederig tegengeluid laten horen.
Dat Nintendo niet altijd een gelukkige hand in de spellen-industrie had bewees de blunder met het spel Mortal Kombat destijds. Mortal Kombat was de enige echte concurrent voor Street Fighter II. Wat het spel qua gameplay tekort kwam maakte men goed met meer realistische graphics, liters bloed en gruwelijke ‘death moves‘. Het spel kwam van de arcade naar de Mega Drive en SNES. Nintendo bezweek voor de druk van diverse organisaties die al dat bloed te ver vonden gaan. Ze brachten een bloedeloze versie van het spel uit. Zonder bloed bleef er maar een magere versie van het spel over. Sega’s versie bevatte wel bloed, en verkocht als een trein. Het gaf Nintendo het stigma van ‘kiddy console‘, en gaf Sega een prima uitgangspositie om oudere gamers voor zich te winnen. Uiteindelijk bevatte Mortal Kombat II ook op de Nintendo bloed.
Met de 32 en 64 bits spelcomputers op komst begon de verkoop van Sega te stagneren. De SNES wist doordat hun systeem botweg krachtiger was nog wel een paar jaar door te lopen. Met het grafisch prachtige spel Donkey Kong Country als toetje. Dit platform spel zag er werkelijk fantastisch uit, je geloofde bijna niet dat dit op een 16bits spelcomputertje mogelijk was. De tijd voor de opvolger was inmiddels gekomen, de N64 stond te trappelen om de strijd met Sega’s Saturn en Sony’s Playstation aan te gaan. Nintendo had een samenwerkingsverband met Sony laten lopen, een CD-versie voor de SNES bleef uit. Maar de SNES is wat mij betreft op afstand het hoogtepunt van Nintendo’s consoles.
Lees hier over mijn favoriete SNES games!
Geef als eerste een reactie