Singstar (PS2)

Rond de eeuwwisseling leek ons kikkerlandje helemaal in de ban van zingen. Heel vroeger had je de soundmix-show, maar dit ging een stapje verder. Het tv-programma Idols had zingen weer terug op de kaart gezet en Sony wist daar handig op in te haken met het spel Singstar. Singstar zou ik in de eerste plaats willen omschrijven als een combinatie van Karaoke en het idee achter Idols: een heuse popster worden.

“Het is in het begin vooral Singstar en pas later wordt het ook een beetje Swingstar.”

Ik geef Singstar een karaoke-label omdat je uiteindelijk uit een dertigtal liedjes kunt kiezen en met de tekst in beeld kunt meezingen. Het grote verschil met karaoke is dat je nu meteen feedback krijgt over je zangkwaliteiten. In beeld loopt een balkje mee dat oplicht als je dezelfde toonhoogte haalt als de artiest (en dat hoeft dan nog niet eens zuiver te zijn). Je ziet ook je afwijkingen, of je dus te hoog of te laag zingt. En dat maakt je eigen kunnen niet altijd beter, want je krijgt dan de neiging de toonhoogte aan te gaan passen. Dat geeft echter wel een leuk effect als je het terughoort. Ja ja, elke keer dat je zingt, wordt het opgenomen en kun je het terugluisteren. Gênant!!!!! Wat dat betreft zullen velen blij zijn dat stemmen ook vervormd kunnen worden (zoals je stem veranderen in een babystem).

Singstar vind ik een typische partygame. Met zijn allen liedjes meezingen en dan weer terugluisteren. Had je een EyeToy, dan kon je jezelf ook nog eens filmen. En dan zie je hoe gefocust je bent op tekst in plaats van het denkbeeldige publiek. Het is in het begin vooral Singstar en pas later wordt het ook een beetje Swingstar. Maar goed, ik was gebleven bij het partygame idee. Je kunt tegen elkaar zingen, allebei een microfoon, zet de gouden keeltjes open en de PS2 bepaalt wie het beste zingt. De moeilijkheid hieraan is dat je elkaar behoorlijk kunt afleiden en dat is ook weer erg grappig om terug te luisteren. Je hebt een ‘Best of 3’, wie de hoogste score haalt in drie liedjes tijd. ‘Pass The Mic’ is een combi van alle sub-sing-games. Natuurlijk kun je het ook in teams tegen elkaar gaan opnemen.

Voor wat betreft de liedjes wil ik het volgende kwijt, er is door Sony een goede startcombinatie gemaakt tussen de hits van weleer en de nieuwerwetse liedjes van die periode. Zo vinden we A-Ha, Madonna, Village People, Elvis, Motorhead en Roy Orbison terug in het spel, maar ook Dido, Blue, Jamelia en Pink. Jammer vind ik zelf dat er dan toch gekozen is voor Eternal Flame van Atomic Kitten, maar ik ben dan weer zo ouderwets dat ik het origineel (hoeveel de cover er ook op lijkt) toch meer waardeer. Ik ben dan ook wat meer fan van de liedjes van weleer, want de nieuwere popliedjes ken ik niet zo (en interesseren me ook niet echt). Maar goed, Singstar biedt een evenwicht in wat mensen nu leuk zouden kunnen vinden, en wat vroeger grote successen waren. Daarnaast is het altijd leuk om mee te zingen met YMCA van de Village People.

Naast het gewone zingen en de partymode is er ook een carrièremode. Je vindt zingen leuk en wilt popster worden. Nou dat kan, maar daar moet wel voor gewerkt worden. Je woont in Harmony City en bent niet bekend, dus ga je eerst naam maken door op te treden in de clubs die je willen hebben. In het begin is dat er één, maar dat worden naarmate je populariteit stijgt steeds meer. Je populariteit stijgt door Buzz te kweken. Buzz is een soort enthousiasme dat je losmaakt bij het publiek waar je voor optreedt. Hoe beter je je opdracht uitvoert (meestal een bepaalde score halen) hoe hoger je Buzz. En je Buzz bepaalt weer je rating als popster. Hoe beter je bent, hoe meer privileges je krijgt. Je mag een nummer opnemen in een studio, je krijgt een groter appartement en ga zo maar door. Echter let wel, zolang het goed gaat is men enthousiast, maar als het slechter gaat krijg je de wind van voren. De Showbizzwereld is hard!

Conclusie
Gelukkig maar dat Singstar vooral om toonhoogte gaat en het goed meezingen van de teksten (tempo), want zuiverheid is bij velen, inclusief mijzelf, vaak ver te zoeken. Ik neem Singstar dan ook voor wat het is, een partygame om vooral veel lol mee te beleven. Verwacht geen echte zangcarrière als je de zangcondities van Singstar weet te behalen, en droom gewoon lekker mee met de carrièremode waar het vrij eenvoudig is al gauw een b-sterretje op het zanggebied te worden. Dat is toch ook leuk. Dankzij Singstar kwam je EyeToy zo ook weer eens van pas en dat vond ik zeker een pré. Ik kan niks anders zeggen dan dat Singstar nog steeds hartstikke leuk is, en wie in is voor een avondje met lol, kan zijn ei tenminste kwijt.