In de jaren ’80 en ’90 verschenen er best wel wat tekenfilms over dieren met menselijke trekjes die het kwaad een hak probeerden te zetten. De bekendste zijn natuurlijk de Teenage Mutant Ninja Turtles, maar er waren ook Biker Mice From Mars of Samurai Pizza Cats. Toen ik op de Game Boy voor het eerst Battletoads in mijn handen kreeg moest ik dan ook diep zuchten. Het leek mijn bovenal een goedkope rip-off van de Turtles, en dan niet eens voor een budgetprijs!
“Ik weet nog dat ik als kind het spel een paar keer gedesillusioneerd staakte omdat het me gewoon te pittig was.”
De Dark Queen, een fraaie BDSM-achtige dame met veel kapsones, heeft je beste vriend aangevallen en gekidnapt. Maar deze dame heeft meer kwaads in de zin, ze ontvoerde in één moeite door ook het mooiste meisje dat er rondloopt. Hoeveel motivatie heeft een kikker nodig om in actie te komen? Battletoads gaan niet zitten wachten hulp, maar ondernemen zelf actie. En dus schop, sla, blast, spring en race je door de diverse levels en laat je de Dark Queen zien dat zij niet de enige is met een flinke bak zelfvertrouwen is.
Je bestuurt een Battletoad door wat in eerste instantie de zoveelste side-scrolling beat-em-up lijkt. Maar er zijn behoorlijk wat platform elementen die de nodige precisie en timing vragen. Bovendien wisselen de levels af qua gameplay. In één level flikker je verticaal door een schacht, en baan je je al vechtende een weg naar beneden. In weer een ander level bestuur je een soort voertuig terwijl je moet schieten en ontwijken. Aan het einde van elk gebied is er een baas. Het spel zit vol tussenbazen en level-bosses die het je zeker niet makkelijk gaan maken.
De game ziet er op de vrij redelijk uit, en de fraaie introschermpjes en muziek geven een fijne cartoony-vibe. Voor een Game Boy spel speelt het spel enorm snel. Je moet werkelijk over katachtige reflexen beheersen om een eindje te komen in deze game! Ik weet nog dat ik als kind het spel een paar keer gedesillusioneerd staakte omdat het me gewoon te pittig was. Maar iets deed me toch steeds weer terugkeren. Was het de variatie in gameplay? De arrogante uitdagingen van de Dark Queen? Of wilde ik gewoon dat mooie meisje redden?
Conclusie:
Destijds las ik in een reclamefolder dat Battletoads geen game voor watjes is. En hoewel ik dat soort teksten altijd met een korreltje zout nam zit er toch wel een kern van waarheid in. Ben je niet een behendige platformer met snelle reflexen, dan is dit een schier onmogelijke opgave. De levels zullen je tergen tot het uiterste… als je al zover komt. Voor de gamer die een pittige uitdaging zoekt: kijk niet verder, Battletoads lust je rauw!
Geef als eerste een reactie