Resident Evil 4 is wellicht de game die ik in mijn periode als recensent (tussen 2001 en 2007) de hoogste beoordeling heb gegeven. De eerste games had ik tot dan toe overgeslagen, maar met terugwerkende kracht ben ik die destijds ook gaan spelen. De serie heeft een beetje een wrange bijsmaak gekregen door de middelmatige tot zeer slechte films die de afgelopen jaren uitkwamen. Maar de games horen wat mij betreft tot het canon van de gamesgeschiedenis.
“Iedere PSX collectie kan niet zonder Resident Evil.”
Een team van getrainde S.T.A.R.S.-leden (Special Tactics And Rescue Squad) wordt opgeroepen om een reeks moorden in de buurt van Raccoon City te onderzoeken. Tijdens een zoektocht door de bossen nabij de stad wordt het team aangevallen door bloeddorstige honden en moeten ze zich terugtrekken in een nabijgelegen landhuis. De speler kiest tussen Jill Valentine of Chris Redfield en begint het landhuis te verkennen. Het wordt al snel heel duidelijk dat het niet zomaar een herenhuis is, maar een helse plek waar de ondoden door de gangen lopen en andere verschrikkingen op de loer liggen in de duisternis, wachtend om jouw hersenen te consumeren. Tijdens het oplossen van puzzels, het verzamelen van sleutels en het neerschieten van monsters, moet de speler het mysterie achter dit landhuis ontrafelen en, indien mogelijk, het vege lijf redden.
Er is een debat gaande over welke gameserie de grootvader van het Survival Horror genre is. Er zijn mensen die deze titel toekennen aan de Alone in the Dark serie. Maar anderen claimen dat deze titel toch echt moet gaan naar Resident Evil. Het is in elk geval een spel dat qua sfeer me direct in zijn greep had. Ik weet nog goed hoe ik dit spel destijds in mijn donkere woonkamer speelde om één uur ’s nachts, en mijn kat ineens in mijn rug sprong. Ik kreeg een halve hartverzakking. Jaren later zijn de graphics op zich niet heel mooi oud geworden. Maar als je daar overheen stapt, dan krijg je daar een mooie ervaring voor terug.
In Resident Evil 4 speelde ik met de camera over mijn schouder, maar hier laat de camera steeds bepaalde delen van de omgeving zien. Waar de camera in de ’90s bij veel 3d games nog wel eens voor hoofdbrekers zorgde is het hier element wat soms flink bijdraagt aan de spanning. Je weet nooit wat er buiten beeld of om het hoekje op je wacht. Meerdere malen sprong ik (ook nu nog) op van schrik als een afzichtelijk wezen zich vanuit het niks op me stortte. De wanhoop die ik voelde als ik halsreikend uitkeek naar een savepoint, terwijl diverse monsters diezelfde hals wilden doorbijten…
Conclusie
Iedere PSX collectie kan niet zonder Resident Evil. Ja, de game doet nu gedateerd aan, en er zijn niet voor niets een director’s cut en remake gemaakt om diverse zaken te fixen. De controls voelen log aan, en als je wanhopig aan een paar bloeddorstige wezens wil ontkomen is worstelen met je controller het laatste wat je kan gebruiken. Maar voor mensen die opgroeiden toen 3D gaming in opkomst was is deze game een hoogtepuntje. Mede dankzij titels als Resident Evil veroverde Sony een belangrijk deel van de consolemarkt. Gun jezelf de geüpdate versie, maar wil je alles voor de PSX sparen, dan hoort deze titel er zeker bij.
Geef als eerste een reactie