Videotheek Beilen had qua games niet een enorme selectie, maar wat ze hadden was vaak wel prima. Op een middag waren mijn beste vriend en ik weer eens naar Beilen gefietst om een weekendfilm te huren en wellicht een leuke game. Het hele concept van een spel huren maakt deze recensie al heel retro. Ik koos voor Kid Chameleon omdat ik naast Sonic nog geen leuke platformer voor mijn Mega Drive had. In die tijd kocht ik wel eens een gamemagazine, maar meestal waren we afhankelijk van mond tot mond reclame. Ik wist dan ook helemaal niks van dit spel.
“Kid Chameleon heeft een hoop elementen die het tot een absolute topgame hadden kunnen maken.”
Kid Chameleon is platformspel waarin de hoofdpersoon Casey een virtual reality-spel genaamd “Wild Side” ingaat om gevangengenomen kinderen te bevrijden. Onderweg kan hij diverse outfits oppikken en verschillende andere gedaantes veranderen (als ware hij een kameleon). Deze gedaantes geven hem speciale vaardigheden die moeten worden gebruikt om elk de levels tot een goed einde te brengen. Deze game is old-school retrogaming pittig: er is geen password-systeem of mogelijkheid om de boel op te slaan. Er is ook geen tekort aan levels (100+), dus ga er maar eens even goed voor zitten.
Kid Chameleon combineert nogal wat dingen uit andere en meer bekende platformers. Qua omgevingen valt er wel een vleugje Sonic te ontdekken. De besturing, de verschillende outfits en het kapotbeuken van blokken voor bonussen heeft iets van Mario, en de diverse vaardigheden doen ook wel wat Mega-Man achtig aan. Toen ik destijds het hoesje zag dat ik met een doorsnee platformer te maken te hebben, maar het spel is interessant genoeg om boven de grijze massa uit te steken.
De specifieke vaardigheden van de diverse pakjes zijn soms nodig om bepaalde levels te kunnen voltooien. Zo kan je veranderen in een Berserker en blokken en tegenstanders verpulveren. Of de Cyclone waarin je als een soort wervelwind kan rondvliegen. Bij de Maniaxe kan je met scherpe bijlen gooien en lijk je wel wat op de protagonist uit Splatterhouse. Er zijn een stuk of negen verschillende outfits, en ik weet nog goed hoe enthousiast ik was als ik weer een nieuwe ontdekte. Wat voor vaardigheden zou ik nu weer hebben?
Conclusie:
Kid Chameleon heeft een hoop elementen die het tot een absolute topgame hadden kunnen maken. Het enige deel waar het een tikje tekortschiet is de besturing. Soms heb ik het gevoel dat de Kid net een fractie te lang doorglijdt als ik hem probeer te stoppen. Er zijn een paar momenten dat echte precisie en timing noodzakelijk is, en juist dat soort momenten werkt de game ietwat op mijn zenuwen. Maar de verschillende outfits, variatie in omgeving en de verder faire moeilijkheidsgraad zorgen ervoor dat je hier een hoop lol uit kan halen. Aanrader!
Geef als eerste een reactie