In de jaren ’80 en ’90 ging je als jonge gamer en homecomputer-bezitter af en toe met wat geld naar de Dixons, Dynabite of V&D in de hoop daar een leuk spelletje te kopen voor niet al te veel geld. Speldistributie stond nog in de kinderschoenen, en speelgoedwinkels verkochten weinig tot niks voor de MSX en de Commodore 64. Soms leverde zo’n strooptocht dan een paar goedkope budgettitels op die je uiteraard op tape kocht, dat was toch veel goedkoper dan een floppy, diskette of cartridge.
“De minste of geringste aanraking zorgt ervoor dat jouw crosser plat op zijn bek gaat.”
Op één van die strooptochten kocht ik samen met een nichtje voor Fl 7,95 een tape voor haar MSX. We hadden er dat weekend een zolder voor op moeten ruimen, en toen kregen we van een buurman genoeg geld om het te kopen. Ik denk dat het woord “Simulator” ons triggerde, dat klonk wel alsof we hier met iets echts te maken zouden krijgen. In de jaren ’80 was dit een handige manier voor uitgevers om hun spelletje te onderscheiden van soortgelijke spelen. Of het spel ook daadwerkelijk een simulatie was?
BMX Simulator is een racespel vergelijkbaar qua stijl met Off Road. Er zijn verschillende (zeer groene) banen, de ene pittiger dan de ander. De banen zijn vergeven van hellingen en hobbels die het rijgedrag van de crossfiets aanzienlijk beïnvloeden. Elk parcours heeft een tijdslimiet waarbinnen je 3 ronden van het parcours moet afleggen, anders is het game over. Hoe verder je binnen de tijdslimiet zit, hoe meer punten je scoort. Er is een computertegenstander, maar of je van hem wint maakt eigenlijk geen fluit uit, zolang je je maar kwalificeert. Er is een modus voor twee spelers.
Conclusie:
Spellen waarin je de raceactie vanuit een bovenaanzicht overziet zijn altijd even wennen qua besturing. Bij BMX Simulator glijden de fietsen letterlijk over de baan, en is het soms erg pittig om de fietsen bij te sturen. Wat het niet makkelijker maakt is dat de banen nauw zijn en vol obstakels. De minste of geringste aanraking zorgt ervoor dat jouw crosser plat op zijn bek gaat. In je eentje is er echt geen klap aan. Winnen van de computer heeft verder weinig invloed op je score. Stom, want de lol bij dit soort spellen zou ‘m vooral in het verslaan van de tegenstander moeten zitten. Daarom is de twee speler modus de enige reden dat je deze game er nog eens bij pakt. De MSX versie heeft verder nog als manco dat hij lastig speelbaar is. De Commodore 64 versie is wat dat betreft echt superieur.
Geef als eerste een reactie