Ongeveer 38 jaar geleden verscheen het eerste Dragon’s Lair spel in de arcadehallen. Het spel werd een enorme hit, omdat het qua graphics alle andere arcadekasten mijlenver achter zich liet. Stel je voor dat games als Pac-Man en Space Invaders de mooiste spellen zijn die je ooit gezien hebt, en dat je dan ineens een spel kunt spelen dat eruitziet als een tekenfilm. Geen wonder dat Dragon’s Lair in de jaren ’80 ontzettend populair was, maar de 3D versie uit 2002 lijken we allemaal vergeten. Hoe kan dat?
“Al met al oogt het spel dan ook vrij kindvriendelijk, maar waarom zou een kind van tien een spel spelen met een karakter dat alleen zijn ouders kennen?”
Net als in de originele versie uit de jaren ’80 kruip je in de huid van Dirk the Daring, een stuntelige, slungelige ridder die leidt aan grootheidswaanzin. Dirk heeft zich in zijn hoofd gehaald dat hij één van de slimste en sterkste mensen op aarde is. Hierdoor ziet hij geen enkel gevaar in de meest onmogelijke situaties en slingert hij, zonder erbij na te denken, over kokende lavamassa’s, vecht hij zorgeloos met kwaadaardige ridders en rent hij vrolijk rond terwijl hij onder vuur wordt genomen door vier katapulten. Ook het verhaal is gelijk aan dat van het origineel. Om onduidelijke redenen wordt prinses Daphne ontvoerd door de gemene tovenaar Mordoc. Hij neemt haar mee naar zijn betoverde kasteel en Dirk snelt Daphne achterna om haar te bevrijden. Net als in het origineel moet er een groot aantal puzzels worden opgelost (Mordoc’s kasteel telt ongeveer 250 kamers, ieder met een eigen puzzel) om Dirk en Daphne uiteindelijk te herenigen.
In dit spel draait het dus voornamelijk om het oplossen van puzzels. De puzzels zijn in principe niet erg moeilijk: je moet van het ene naar het andere touw slingeren, van de ene naar de andere vlonder springen, of binnen een bepaalde tijd tegen een bel aan slaan. Ik werd echter nogal gefrustreerd van deze puzzels, omdat Dirk zo ontzettend makkelijk doodgaat. Dirk beweegt niet echt lekker en één verkeerde stap, sprong of koprol en hij wordt vermalen tot pulp, valt te pletter of verbrandt levend voor mijn ogen. Het lijkt erop dat de makers van het spel hiermee rekening hebben gehouden en het spel wordt automatisch opgeslagen wanneer je een nieuwe kamer binnengaat. Ook heb je de mogelijkheid om het spel op vrijwel ieder moment zelf op te slaan, zodat je na een misstap weer vanaf de oude plaats verder kunt gaan.
Toen besloten werd een remake te maken van de Dragon’s Lair kaskraker uit de jaren ’80, werd een nieuw bedrijfje opgericht (Dragonstone Software), dat zich moest bezighouden met het aanpassen van Mordoc’s kasteel zodat het driedimensionaal speelbaar zou worden. Dit is fantastisch gelukt. Het kasteel ziet er geweldig uit, dankzij de sfeervolle lichteffecten en cell shaded graphics ademt iedere kamer een grimmige, magische sfeer. En al dit moois is zo geprogrammeerd dat het spel zonder al te veel problemen op een oude Pentium III computer draaide. Op mijn PC (128 Mb RAM, 32 Mb videokaart) kwam de intro destijds weliswaar wat hortend en stotend op gang, maar het spel zelf was goed te spelen. Ook met een oudere pc kon er dus plezier worden beleefd aan Dragon’s Lair 3D.
Tijdens het spelen kwam de vraag bij mij op voor wie dit spel nu eigenlijk bedoeld is. Wanneer je het spel begint wordt je overspoeld met allerlei aanwijzingen: druk op die knop om Dirk te laten springen, op die knop om te slaan en op die knop om een laddertje op de klimmen. Kortom, alles wordt uitgelegd, hetgeen een beetje kiddy overkomt. De aanwijzingen krijg je overigens van prinses Daphne, die praat met een stem waar menig beginnend pornosterretje nog een puntje aan kan zuigen. De puzzels zijn soms frustrerend, maar niet al te moeilijk. En de monsters die je tegenkomt zien er allerminst angstaanjagend uit en lijken eerder te zijn weggelopen uit een Disney-film. Al met al oogt het spel dan ook vrij kindvriendelijk, maar waarom zou een kind van tien een spel spelen met een karakter dat alleen zijn ouders kennen? In 2002 kwamen ook genoeg Harry Potter games uit. Qua gameplay zijn deze games namelijk zeer vergelijkbaar, alleen is de Potter game beter. En Harry Potter was bij kinderen destijds belachelijk populair.
Conclusie
Dragon’s Lair 3D is een leuk spel wanneer je houdt van puzzelspellen en het wordt nog leuker als je jezelf 38 jaar geleden ooit met het origineel vermaakt hebt. De combinatie van tekenfilmfiguren en een computergame-omgeving lijkt te werken en het spel ziet er dan ook zeer gelikt uit. Pluimpje voor de programmeurs van Dragonstone. Voor fans van Dirk is het spel een absolute aanrader. Harry Potter is inmiddels ook een tijdje achter ons, maar mijn neefje van tien zal zich beter vermaken met Minecraft of Fortnite.
Be the first to comment