In de 90’s waren one on one beat ‘m ups helemaal in. Mortal Kombat of Street Fighter II was een relevante discussie in de gamesbladen. Alle uitgevers probeerden hun eigen kloon op de markt te brengen. Ook SEGA had niet stil gezeten, en dat resulteerde in 1993 in Eternal Champions: een bottenkraker waarvan SEGA zelf hoge verwachtingen had. Vanaf het dramatische openingsmuziekje zat ik er al helemaal in.
“Qua gameplay valt direct de enorme moeilijkheidsgraad op.”
Door de eeuwen heen kwamen negen formidabele vechters op oneerlijke wijze om het leven. Ze krijgen één kans om dit onrecht ongedaan te maken: meedoen aan een toernooi, georganiseerd door de Eternal Champion. De winnaar van dit toernooi is een tweede kans waardig. De vechters zijn bijzonder gevarieerd: een inbreker, een holbewoner, een inwoner van Atlantis, een middeleeuwse alchemist, een acrobate en een futuristische premiejager bijvoorbeeld. Maar allemaal hebben ze één ding gemeen: de wil om te overleven en die ene laatste kans.
Qua design heeft SEGA gekozen voor de Street Fighter II opzet. Mooie tekenfilmachtige achtergronden, fraaie personages en veel detail. Ook verhaaltechnisch is er voor de echte nerd genoeg te genieten. Een potje knokken is leuk, maar een goed uitgewerkt achtergrondverhaal zorgt voor wat meer urgentie en drama. Alle karakters hebben een uitgewerkte back story. Het moge duidelijk zijn dat SEGA qua opzet van deze game niet over één nacht ijs is gegaan.
Qua gameplay valt direct de enorme moeilijkheidsgraad op. Er zit een trainingsmodus bij deze titel, en dat is geen overbodige luxe. Het gaat allemaal niet vanzelf. De vechtstijlen zijn zo verschillend dat je maar het beste je tijd en training in één karakter kan investeren. De special moves zijn ook niet zomaar verwezenlijkt… oefenen, oefenen, oefenen. Het helpt niet dat de game niet zo vloeiend verloopt als het grote voorbeeld. Af en toe is het allemaal wel wat stroperig. Met name op de kritieke momenten werd me dat meer dan eens fataal. Koppel daaraan dat je tegen de eindbaas, de Eternal Champion, letterlijk maar één kans krijgt en je weet genoeg. Dit spel is voor doorzetters.
Conclusie
Door de sfeervolle muziek, mooie beelden en uitgewerkte karakters heb ik een enorme zwak voor Eternal Champions. Helaas is het me nooit gelukt deze game zonder cheaten uit te spelen. Meermaals heb ik schuimbekkend van frustratie moeten toezien hoe mijn pogingen vlak voor het einde strandden. Groot nadeel van de game is dat je tijdens het vechten nooit in een lekkere flow komt en combo’s niet of nauwelijks aanwezig zijn. Eternal Champions is een prachtige game met een frustrerend hoge moeilijkheidsgraad. Iets meer tweaken aan de flow en de game had een legendarische status kunnen krijgen.
Be the first to comment