Cliffhanger was als film in de 90’s een fijne verrassing. Stallone poepte de ene na de andere actiefilm uit, en het niveau was wisselend. Maar deze (en Demolition Man) waren fijne uitzonderingen. Ik huurde de film destijds in de lokale videotheek (minuutje stilte voor het fenomeen videotheek), en het bleek een zeer genietbare actiefilm. En zoals altijd moest er dan ook een game komen, liefst voor alle systemen. Ik kreeg de Game Boy versie een jaar later cadeau voor… mijn verjaardag? Sinterklaas? Geen idee. Maar het spel bleef wel hangen. In niet om de juiste redenen.
“Of… Of… we kakken snel een doorsnee platformer uit, met een paar cheap valpartijen om de moeilijkheidsgraad op te krikken. Snel klaar, kunnen wij naar de kroeg.”
Cliffhanger is dus gebaseerd op de Sylvester Stallone-film uit 1993. Jij speelt als Gabe Walker, een expert in zoek- en reddingsacties in onherbergzaam gebied. Je ontvangt een noodsignaal van een vliegtuig dat vlakbij is neergestort. Het vliegtuig zit echter vol met terroristen die een grote zending contant geld hebben gekaapt. Het spel bestaat uit doorsnee 90’s platform actie. De held kan uiteraard lopen, rennen, springen, slaan en trappen. Verder heeft hij een paar extra vaardigheden, zoals touwklimmen. Naast de terroristen zijn er ook de gevaren van de bergen zoals rotsen en ongedierte.
De vergadering bij Spidersoft toen deze filmrecensie werd binnengehaald:
– Weer zo’n filmrecensie. Iets met Sylvester Stallone en bergbeklimmen.
– Oeh, wat dacht je van een film waarbij de gamer zijn weg moet vinden via spannende richels, zijn evenwicht moet bewaren en keuzes moet maken welke manier van klimmen de veiligste of meest effectieve is?
– Ja! Zoiets is nog niet eerder gedaan! En dan ook iets met de kou van de bergen? Dat onze held kleding moet verzamelen of zo?
– Now we are talking! En dan weersomstandigheden die het klimmen lastiger maken!
– Oh yes! En wellicht ook nog een krachtmeter die sneller leeg gaat als je lastige stukken klimt. Dat dwingt de gamer tot strategisch nadenken over de route!
– Of… Of… we kakken snel een doorsnee platformer uit, met een paar cheap valpartijen om de moeilijkheidsgraad op te krikken. Snel klaar, kunnen wij naar de kroeg.
– Oef! Ja, dat lijkt me ook beter.
Cliffhanger is een doorsnee platformer waar je wat geldzakken gaat verzamelen, vijanden moet ontwijken of uitschakelen en over allerhande dingen heen mag springen. Niks meer en vooral veel minder. Qua beeld en geluid ziet het er net zo doorsnee uit als de spelopzet. Niet dat ik van een Game Boy wonderen verwacht, maar die cut-scenes zijn bijvoorbeeld echt lachwekkend. Een soort harkpoppetjes met geweren. De programmeurs zullen wel blij zijn geweest met de besneeuwde filmscènes, scheelt weer moeite doen voor decor.
Conclusie:
Er zijn weinig redenen om deze game aan je collectie te willen toevoegen, of je wilt gewoon alles hebben. Het speelt niet eens heel vreselijk, maar na een kwartier dacht ik al, waarom zou ik verder spelen? Ik had destijds een stuk of tien Game Boy titels, en allemaal waren ze vele malen leuker dan Cliffhanger. Dit is niets meer dan het zoveelste bewijs dat Filmgames in de 90’s garant stonden voor crap. Wil je weten hoe luiheid er uit ziet? Dan is dit jouw game.
Geef als eerste een reactie