Begin deze eeuw, de tijd van het goede Return to Castle Wolfenstein en het fenomenale Medal of Honor: Allied Assault kwam nFusion met Deadly Dozen en hoopte zo mee te varen op het succes van ID Software en Electronic Arts. nFusion had in elk geval getracht iets toe te voegen aan het genre – tevergeefs. Waar lag dat aan?
“Je bent dan afhankelijk van je teamgenoten, wier AI soms wel erg te wensen overlaat.”
Na een karig ogend openingsmenuutje kies je “New Game” en dan mag je een team uitzoeken. Je hebt de keuze uit twaalf mannen met verschillende skills. Je kunt elke soldaat voorzien van twee wapens en vijf items – toch anders dan de twee geduchte concurrenten van Deadly Dozen, dus so far so good. Wanneer je begint en je in het optie-menu niks aan de camera hebt veranderd begin je in een third-person-stijl. Je hebt vier mannen tot je beschikking en kunt op elk moment van soldaat wisselen. Dit doet heel erg denken aan het buggy, maar leuke, Hidden & Dangerous. Als je erachter komt dat je instellingen niet helemaal naar wens zijn (en eerlijk is eerlijk; dat gebeurt nogal vaak met een PC), dan kan je die niet in-game wijzigen, je zult eerst het spel moeten stoppen, aanpassen wat je wilde aanpassen, weer beginnen en hopen dat nu alles goed is.
En dan is het spelen geblazen. De graphics zijn niet verkeerd en de textures zien er heel behoorlijk uit, maar er is wel heel erg gretig gebruikt gemaakt van fogging. Het verschrikkelijk irritante aan deze mist is dat de tegenstander er soms geen last van lijkt te hebben en is het dus meer dan eens het geval dat je beschoten wordt door vijanden die voor de speler (nog) niet zichtbaar zijn. Het is bovendien onmogelijk om überhaupt ook maar iets te doen zodra je geraakt wordt en zal je dus moeten wachten tot de tegenstander moet herladen. Als je dan de damage op “realistic” hebt staan en je dus met een paar schoten een bezoekje moet gaan brengen aan Onze Lieve Heer stapelen de frustraties zich toch wel erg hoog op. Als een Duitse herder je aanvalt is het nog erger; die hoeven niet te reloaden. Je bent dan afhankelijk van je teamgenoten, wier AI soms wel erg te wensen overlaat.
Conclusie:
Ondanks een ietwat negatieve recensie is Deadly Dozen echt niet een slecht spel. Het mag echter nog niet in de schaduw staan van RtCW en MoH:AA. Voor de multiplayer hoef je het ook niet te doen, want die is er niet. Destijds was deze game enorm zacht geprijsd, en dat zal voor velen nog een reden zijn om hier tijd in te steken. Ik denk niet dat de hedendaagse gamer hier lang mee bezig zal zijn.
Geef als eerste een reactie