De consolemarkt werd begin jaren ’90 niet simpelweg gedomineerd door SEGA en Nintendo, het leken de enige volwaardige keuzes. Er waren wel andere dappere pogingen om ook mee te doen aan the Bit Wars, maar eigenlijk waren er maar twee echte giganten. Als je als Atari je glory days wil herbeleven met een nieuwe console, dan kijk je dus uiteraard ook naar de games die op de andere consoles een grote hit zijn. Na Super Mario Kart begonnen soortgelijke racers steeds vaker op te duiken. En dus deed Atari vrolijk mee.
“Dat competitieve dat een goede vriend kan oproepen, gecombineerd met de prima graphics, zorgt ervoor dat ik toch een paar middagjes lol met deze titel had.”
Atari Karts is een character based kartspel. Je kan aanvankelijk uit zeven karakters kiezen, en er zijn er nog vier vrij te spelen. Het lijkt dus allemaal heel erg op Super Mario Kart. De nadruk in dit spel ligt naast racen ook hier op het gebruik van items die je op de baan vindt. Er is maar één spelmodus, een op punten gebaseerde bekerserie. Er zijn vier moeilijkheidsgraden, elk met 3 cups om voor te racen. Nadat je alle bekers op een bepaald level in het bakkie hebt mag je een “boss” uitdagen in een enkele racewedstrijd. Als je deze Boss verslaat, wordt hij een speelbaar personage. De verschillende bekerraces kunnen worden gespeeld in een modus voor één of twee spelers op een splitscreen.
De karakters bij Mario Kart zijn universeel herkenbaar omdat het spel zo’n enorme fanbase heeft. Ik was dus benieuwd wat Atari daar tegenover ging zetten. Het zei me allemaal helaas niet zoveel. Bentley Bear zal bij de ware kenners misschien nog iets oproepen, dit was de hoofdrolspeler van Crystal Castles. Had Atari niet iets meer met de eigen geschiedenis en licenties kunnen doen? Dat had deze game een stuk toegankelijker kunnen maken. De Game ziet er ontegenzeggelijk beter uit, maar de strakke en herkenbare vormgeving van Mario Kart weet me toch veel meer mee te zuigen in de gameplay. De karakters van die game hebben meer persoonlijkheid.
Het spel zelf speelt vrij behoorlijk, maar ook daar ontkomt het niet aan de vergelijking met Mario Kart. De circuits van Atari Karts zijn qua vormgeving dus niet superinteressant, maar ook niet zo inventief qua mogelijkheden en valkuilen. Je rijdt je rondjes, je ontwijkt eens een tegenstander, en dat is het wel. Ook de power-ups vallen een beetje tegen. Jammer, want de machine had zeker de mogelijkheden voor dat onsje meer. Tegen de computer verveelde ik me al snel een beetje. De game is het leukst als je met twee spelers speelt. Dat competitieve dat een goede vriend kan oproepen, gecombineerd met de prima graphics, zorgt ervoor dat ik toch een paar middagjes lol met deze titel had.
Conclusie:
In de tijd dat Mario Kart uitkwam konden we als gamers ook al Wipeout thuisspelen, en genoten we in de arcade van Sega Rally en Daytona USA. Het leek er op dat Atari dus wederom net iets te laat was in een poging de concurrentie naar de kroon te steken. Was dit twee of drie jaar eerder uitgekomen, dan was het relevanter geweest. De game staat te boek als één van de betere Atari Jaguar games, maar dat zegt gezien de catalogus van dit systeem niet zoveel. Atari Karts is een game gericht op jongere gamers, en niet al te moeilijk. Voor een aardig middagje leuk om eens van stal te halen.
Be the first to comment