We schrijven 2003… De MegaMan-serie bestond al zo’n vijftien jaar, maar ik had de spelen grotendeels aan me voorbij laten gaan. Er kwamen rond die tijd een aantal rpg-achtige Mega Man games uit op de GBA, maar die trokken me niet zo. Maar MegaMan Network Transmission voor de cube bleek een lekker ouderwetse 2D platformer, en dus besloot ik die maar eens in huis te halen. En zo had ik het voor of nadeel om deze game zonder nostalgische blik te spelen.
“Het spel biedt echter iets meer diepgang dan de standaard platformer. Je kan namelijk battle-chips equipen.”
Dit verhaal speelt zich af tussen MegaMan Battle Network 1 en 2. De WWW organisatie is verslagen, maar om de één of andere duistere reden verschijnt er een nieuw virus; het Zero Virus. Dit virus infecteert geen elektrische apparaten, maar Net Navi’s. In het jaar waarin dit spel zich afspeelt heeft iedereen een PET, dit zijn de mobiele telefoons van de toekomst, die ook dienstdoen als organizer en ook toegang heeft tot het internet. Een Smartphone dus eigenlijk. In elk van deze PET’s zit een AI programma met een eigen persoonlijkheid; een Net Navi. Lan’s Net Navi is MegaMan. Lan hoort van een vriendinnetje dat haar Net Navi niet is teruggekomen van een boodschap, wat zeer ongebruikelijk is. Aangezien Lan en MegaMan bedreven virus-busters zijn besluiten ze MegaMan het internet op te laten gaan om haar te zoeken.
In eerste instantie is MegaMan een old school sidescrolling 2D platformer. Het spel biedt echter iets meer diepgang dan de standaard platformer. Je kan namelijk battle-chips equipen. Als je MP meter vol is kan je naar het chip-menu en kan je 5 battle-chips selecteren. Deze chips staan voor verschillende soorten wapens of chips die je energie aanvullen. Je kan voortdurend wisselen tussen deze wapens, die je echter wel in beperkte mate hebt. Als je je battle-chips hebt geselecteerd staat je MP balkje op nul, deze vult zich tijdens het spelen. Het vervelende van dit systeem is dat je steeds maar uit een beperkt aantal chips kan kiezen en je maar moet hopen dat het wapen dat je zo graag wil gebruiken ertussen zit. Je standaard wapen is namelijk bijzonder zwak, waardoor het lang duurt om je vijanden (virussen) te vernietigen. Als je deze juist snel vernietigd, word je beloond met een battle-chip.
Een 2D sidescrolling platformer is nou niet bepaald een uitdaging voor de rekenkracht van de GameCube. Desalniettemin vind ik MNT er maar saai en erg eenvoudig uitzien. De cel-shaded graphics zijn absoluut niet onaardig, maar ik vind dat als je een 2D platformer maakt je echt wel iets meer je best mag doen. Aan de andere kant zullen de fans hier tegenin brengen dat MNT zo trouw blijft aan zichzelf. Over de sound valt weinig meer te zeggen dat over de graphics. De liedjes zijn eenvoudig, maar niet echt vervelend.
Conclusie
MegaMan Network Transmission is een aardige game geworden. Voor mij, iemand die nog nooit in zijn leven een MegaMan-spel gespeeld heeft, is dit spel niet bijster interessant. De gameplay is prima, maar niet bepaald uitdagend te noemen, behalve de end-bosses. Met een beetje doorzettingsvermogen kom je overal wel langs, maar sommige end-bosses zijn verschrikkelijk frustrerend. Heb je nog nooit een MegaMan-game gespeeld, dan denk ik niet dat deze game iets voor je is. De fans schijnen te smullen van deze game, het enige wat ik tegen hen te zeggen heb is: stel hogere eisen!
Be the first to comment