Beat’m ups waarin je één op één streed waren begin jaren ’90 een dominant genre. Maar in de jaren ’80 was het nog een noviteit. Er zijn mensen die Kung-Fu: The Way of the Exploding Fist (hier bekend als Way of the Exploding Fist) als de eerste echte one on one Beat ‘m Up betitelen. Dat is lastig vast te stellen. Feit is wel dat de game ongeveer tegelijk met Yie Ar Kung-Fu (ook 1985) uitkwam. Veel mensen spraken met respect over deze oldie, dus het werd tijd dat ik mijn tanden er ook maar eens in zette.
“Timing en een harde trap moeten samensmelten voor het beste resultaat.”
De speler neemt deel aan een reeks karatewedstrijden, allemaal onder toezicht van een wijze oude meester. Zodra de speler een tegenstander verslaat gaat hij naar de volgende match, deze keer met een moeilijkere tegenstander. Er zijn ongeveer zestien verschillende moves mogelijk; variërend van standaard trappen en sprongen, salto’s en roundhouse-trappen.De beweging die elke keer wordt uitgevoerd wordt bepaald op basis van de richting van het personage, en de beweging die je maakt met je joystick terwijl je al dan niet op de vuurknop drukt.
Om elk gevecht te winnen moet je twee Yin-Yangs scoren – een perfect uitgevoerde trap of stoot scoort een volledige, terwijl een minder krachtige hit een half punt oplevert. Timing en een harde trap moeten samensmelten voor het beste resultaat. Dit zorgt ervoor dat simpelweg button-bashen niet altijd het beste resultaat oplevert. Voor die tijd een slimme zet om het spel meer diepgang te geven. De game heeft verschillende achtergronden die de sfeer van klassieke oosterse actiefilms goed weergeven: in een dojo, besneeuwde bergen en vulkanen, een Boeddhabeeld of klassieke tempels.
Ik speelde deze game nog niet zo lang geleden voor het eerst, en ik moet erkennen dat de beelden er voor hun tijd prima uitzagen. De achtergronden ademen de juiste sfeer uit, en het spel heeft leuke kleine touches zoals het even buigen voor een match, de oosterse muziek en de hilarische kreten als je mannetje er op los trapt. De besturing laat bij veel van dit soort games nog wel eens te wensen over, maar ik had het gevoel dat ik een behoorlijke controle had over mijn mannetje, en de hit detectie is minder discutabel dan bij vergelijkbare spelen.
Conclusie:
Ik was op de MSX een grote fan van Yie Ar Kung-Fu. De cartoony tegenstanders en enorme sprongen die je daar kon maken gaven de game iets hilarisch. Jammer genoeg had ik te vaak het gevoel bij die game dat mijn duidelijk rake klappen unfair werden beoordeeld. Way of the Exploding Fist heeft qua sfeer en verzorging dezelfde nostalgische touch, maar ik had ook het gevoel een eerlijker game te spelen. Voor iedereen die op de C64 een potje wil knokken een prima titel.
Geef als eerste een reactie