Virtual Reality, de één zweert er bij, de ander vindt het een overbodige gimmick. Ik zit zelf in het grijze gebied er tussen in. Het is voor mij meer dan een gimmick, maar het is niet de vervanger van het reguliere gamen. Ik zie het als een mooie aanvulling op dat wat er al is. VR is wel per definitie meer immersive. Zet je die bril op, dan bevind je je werkelijk in een andere wereld. Ga in een game maar eens op de rand van een afgrond staan: je hersenen schrikken zich rot en allerlei reflexen gaan van start! Wat je wel vaak ziet bij VR, is dat de games sterk afhankelijk zijn van de graphics. Down the Rabbit Hole is hierop geen uitzondering!
“start je de game op voor een beleving, dan zit je met deze game meer dan goed!“
De game is werkelijk schitterend gemaakt. In deze adventure / puzzle game speel je een karakter dat gebaseerd is op Alice, uit Alice in Wonderland. In de game daal je steeds verder af in een put en je bent als waarnemer continue in het midden van de game. Het voelt alsof je daadwerkelijk in een put afdaalt. Je bestuurt je karakter met de stick, en je ziet jezelf lopen door verschillende ruimtes. Deze ruimtes zijn op MC Escher-achtige wijze aan elkaar verbonden en ze hebben één ding met elkaar gemeen. Je daalt steeds verder af in de put. Kijk je in een later stadium omhoog of om je heen dan zie je alle eerder bezochte kamers naast en boven je. Het is een schitterend gezicht. De game is erg verhalend, met menig linkje naar Alice in Wonderland. Dus je gaat in gesprek met konijnen, kaarten en andere figuren.
De game vraagt van je dat je puzzels oplost. Enerzijds om steeds verder in de game te komen, anderzijds om uitnodigingen uit kistjes te verkrijgen. De uitnodigingen vormen een rode draad door de game. Als je de game begint, val je op een stapel uitnodigingen voor het feest van de koningin. Uiteraard zijn ze daarna allemaal kwijt en je belooft ze allemaal terug te vinden. In totaal zijn er 33 van en het overgrote deel moet je door letterlijk goed te zoeken terug vinden.
De game is erg kort, en als je het zoeken van uitnodigingen achterwege zou laten, ben je er waarschijnlijk binnen een uur doorheen. Zelf heb ik inclusief het zoeken naar de uitnodigingen zo’n 3 uur in de game doorgebracht. De puzzels zijn over het algemeen niet al te moeilijk, al waren sommige kistjes voor mij een raadsel. Maar met een beetje giswerk krijg je ook die open. De game is in dat opzicht net even té makkelijk, waardoor je dus aan die snelle doorspeeltijd komt. Ze hadden hier en daar wel wat uitdagender gemogen, en nog belangrijker: het hadden er wel wat meer mogen zijn.
Door alle puzzels op te lossen kom je uiteindelijk bij de Mad Hatter terecht. Deze vraagt of je al naar het feestje van de koningin wilt. Als je naar het feestje gaat is de game eigenlijk voorbij. Je kunt met wat figuren in gesprek, maar verder rest je alleen nog de mogelijkheid om de koningin te confronteren. De game heeft standaard twee mogelijke eindes. Maar beide geven je uiteindelijk het gevoel dat de game nog niet af is, en je terug moet naar het verhaal. De derde mogelijkheid is het échte einde. Maar deze optie verschijnt alleen als je álle uitnodigingen hebt weten te vinden. Maar dan kun je gelukkig opgelucht adem halen: de game is echt ten einde!
Conclusie:
De game is goed en mooi gemaakt. Het speelt foutloos en het spel is echt een lust voor het oog. De gameplay is vloeiend en prima, doch aan de eenvoudige kant. Hecht je veel waarde aan gameplay, dan zul je de game als te makkelijk ervaren. Maar start je de game op voor een beleving, dan zit je met deze game meer dan goed!
Klinkt goed. Maar potverdorie. Een paar uur zonder replay value valt wel erg tegen.