Aan het begin van de jaren ’90 doken er interessante berichten op in Hoog Spel, er zou een heuse Nederlandse console op de markt komen die met Cd-tjes zou gaan werken. Philips zag de samenwerking met Nintendo destijds spaak lopen en besloot vervolgens zelf een systeem te produceren. Ik wilde graag kijken of dit inderdaad de enorme stap voorwaarts was die de van mond tot mond reclame aanvankelijk beloofde. Het enige probleem: niemand die ik kende had een CD-i.
“Één keer toucheren van een tegenstander heeft namelijk rampzalige gevolgen.”
Uiteindelijk was er een gadget gekke kennis van mijn ouders die zo’n ding had. Naast een paar onduidelijke en saaie encyclopedieën bezat hij ook een drietal spelletjes waarvan Video Speedway er eentje was. Ik was destijds een redelijke Formule 1 fan, en de verpakking beloofde een nagenoeg realistische weergave. Vol verwachting startte ik het systeem op… en zag een enorm amateuristisch menuscherm. Iets wat een kleuter snel in elkaar draait als hij alleen jaren ’80 racefoto’s tot zijn beschikking heeft. Voor elke race moet de speler een trailrun over het circuit maken. Handig, dan kan ik alvast wat feel voor de auto krijgen voordat ik tegenstanders moet ontwijken en inhalen. De verschillende tracks hebben variërende achtergronden zoals de skylines van New York, Parijs, Genève, Monument Valley en Londen.
Tijdens het spelen vielen de schellen me van de ogen. In de titel zit toch echt het woordje Speed, maar dat valt in de praktijk vies tegen. Op zijn aardigst gezegd is deze game een slechte poging om het oude Pole Position in een nieuw point of view jasje te steken. Helaas was men daarbij het spelplezier vergeten. De snelheid wordt gesuggereerd door verschillende stroken grijs en donker grijs op de baan die elkaar afwisselen. De achtergrond is precies dat: achtergrond. Geen racen door de straten van New York of Parijs, maar meer op een kaal circuit met een plaatje van die steden op de achtergrond. De race door de woestijn van Monument Valley is ironisch genoeg daardoor het meest realistisch.
De circuits zijn best lang waardoor het maken van een oefenronde een oersaaie belevenis is. Wat niet helpt zijn de controls. De standaard controller voor de CD-i voelt goedkoop aan en je hebt het idee dat het systeem met vertraging op je poging tot sturen reageert. Ondertussen mag je naar de wonderschone ruis luisteren dat het motorgeluid moet voorstellen, afgewisseld met een nare piep als je met… piepende banden een bochtje probeert te maken. De controls zijn helemaal nadelig als er EINDELIJK tegenstanders op de baan zijn. Één keer toucheren van een tegenstander heeft namelijk rampzalige gevolgen.
Conclusie:
Video Speedway is zonder twijfel één van de slechtste spellen die ik in de 90s speelde. Het is niet eens echt een spel, meer een prulletje om CD-i bezitters het idee te geven dat er op dit systeem ook spelletjes zijn. Een beetje zoals je ooit spelletjes had voor de eerste mobieltjes. Alles, van de menustructuur tot en met de race zelf is knulligheid ten top. Er zijn wel degelijk een paar aardige titels op dit systeem, maar wil je gamers van nu laten ervaren wat voor tegenvaller de CD-i destijds was, kijk dan niet verder.
Geef als eerste een reactie