In de jaren ’90 kwamen er steeds meer games uit in 3D. Als je als nieuwe edgy game serieus genomen wilde worden zat er niets anders op dan ook die stap maken. Inforgrames had een reputatie op het gebied van fraaie en sfeervolle games, maar met Alone in the Dark wisten ze zichzelf destijds te overtreffen. Tegenwoordig is Resident Evil de koning van het Survival Horror genre, maar destijds stonden de avonturen van Edward Carnby duidelijk bovenaan.
“De spanning nam tijdens het spelen dan ook daadwerkelijk toe, ik zat er helemaal in.”
De ongelukkige Jeremy Hartwood heeft schijnbaar zelfmoord gepleegd in zijn statige landhuis Derceto in Louisiana. Je kruipt in de huid van Edward Carnby, een privédetective, of Emily Hartwood, Jeremy’s nichtje, en onderzoekt geheimzinnige dood van deze man. Het herenhuis met drie verdiepingen heeft een nare reputatie, het spook van de excentrieke vorige eigenaar zou nog steeds rondgaan door de gangen. Heel snel besef je dat dit geen broodje aap verhaal is. Afzichtelijke ratten, zombies en gigantische wormen behoren tot de nare creaturen die achter je aan zitten, en je moet op de een of andere manier proberen te ontsnappen.
Alone in the Dark is een combi van actie-avontuur en survival-horror. De actie wordt weergegeven vanuit een aantal vaste camerastandpunten. De achtergronden zijn fraaie 2D-afbeeldingen, terwijl het personage van de speler, alle items en monsters worden weergegeven als 3D-modellen. Om uit het landhuis te ontsnappen, moet je een aantal puzzels oplossen. Meestal gaat het om het vinden van een item en het op een juiste plaats gebruiken. Afgezien van items die nodig zijn voor de puzzels, kun je ook boeken en documenten vinden die kunnen worden gelezen, genezende items die kunnen worden genuttigd (om hitpoints te herstellen uiteraard) en hier en daar duikt er ook een nuttig wapen op.
Wapens komen goed van pas, aangezien Derceto vol zit met verschillende monsters. Sommige monsters kunnen met wapens worden gedood, maar andere zijn ofwel onmogelijk te doden of vereisen wat denkwerk om ze neer te halen. Houd er ook rekening mee dat je een beperkte hoeveelheid munitie hebt, dus je moet voorzichtig met vuurwapens omgaan. Vooral dit laatste gaf me soms een angstig gevoel, wat als ik zonder kom te zitten en zo’n monster me ineens in het nauw weet te drijven? De spanning nam tijdens het spelen dan ook daadwerkelijk toe, ik zat er helemaal in.
Conclusie:
Een grote plus voor mij was dat deze game destijds ook op mindere systemen nog vrij aardig liep, vooral door het inventieve gebruik van 2D achtergronden en 3D beelden. Hoewel ik de game destijds heel sfeervol en eng vond valt me nu op dat de monsters er tegenwoordig ietwat lomp en ridicuul uitzien. Desondanks is dit een game waarvan ik me kan voorstellen dat de hedendaagse gamer er ook nog de nodige lol uit kan halen. Er is soms wel wat geworstel met het camerastandpunt, een veel voorkomend probleem met de eerste 3D games.
Geef als eerste een reactie