In het begin van de jaren ’90 leken de strijd in het One on One Beat ‘m Up genre maar uit twee games te bestaan: Mortal Kombat of Street-Fighter II. Maar de ware liefhebber weet dat SNK ook de nodige pittige games in dit genre op de markt bracht. Wat te denken van Fatal Fury, Samurai Showdown, King of the Monsters en… Art of Fighting. Natuurlijk kwamen veel van deze games het beste tot hun recht in de Arcade-hallen of op de veel te dure Neo-Geo console, maar er waren ook genoeg varianten voor de 16bit machines.
“Art of Fighting afschrijven als een slecht spel is misschien al te hard, maar ik was destijds gewoon veel beter gewend.”
Oh jeetje, Yuri Sakazaki is ontvoerd! Maar gelukkig is er hoop, haar grote broer Ryo Sakazaki en zijn makker Robert Garcia gaan haar zoeken in de straten van South Town. Tijdens het in elkaar trimmen van bad guys zullen ze aanwijzingen vinden over wie er achter deze ontvoering zit, de relatie van de familie Sakazaki met de maffia en een geheimzinnig persoon uit hun verleden. Dat lijkt bijna alsof er een vleugje avontuur aan dit spel kleeft, maar de vechtersbazen kunnen gerust zijn, het gaat hier gewoon om een stevig robbertje knokken.
De gameplay verschilde ietwat van de meeste vechtspellen die destijds uitkwamen. In dit spel heb je een Spirit-meter en deze zal afnemen naarmate je speciale bewegingen uitvoert. Je kan deze weer opgeladen, maar als je dat doet ben je kwetsbaar voor tegenaanvallen. Wanneer je gezondheidsbalk bijna op is kan je een geheime combinatie uitvoeren voor dodelijke aanval op je tegenstander… als je een volle Spirit-meter hebt. Dit is een leuke extra waardoor iemand altijd nog een laatste kansje heeft om een bijna verloren gevecht winnend af te sluiten.
SNK heeft een prima reputatie op het gebied van Beat ‘m Ups, maar helaas maken ze dat op de 16bit niet waar. Allereerst zijn de controls log en af en toe heb ik het gevoel dat mijn commando’s niet of nauwelijks aankomen. Hierdoor verzandde menig potje al snel in button-bashen. Een ander probleem is dat de special moves alles behalve special aanvoelen. Geen moment heb ik dat heerlijke gevoel van Street Fighter II of Mortal Kombat als ik mijn tegenstander te grazen weet te nemen. En door de logge controls is het uitvoeren ervan ook nog eens niet eenvoudig.
Conclusie:
Art of Fighting afschrijven als een slecht spel is misschien al te hard, maar ik was destijds gewoon veel beter gewend. Zelfs SNK’s eigen Fatal Fury of SEGA’s Eternal Champions zijn veel beter dan deze ietwat saaie vechtgame. Ben je een enorme SNK fan en wil je alles een keer geprobeerd hebben, dan adviseer ik de Arcade versie. De SNES versie speelt iets beter dan de Mega Drive versie, maar “iets” beter maakt in dit geval ook geen zomer. Ik adviseer je deze titel te vergeten en verder te kijken.
Be the first to comment