Gamesmagazines zijn tegenwoordig een uitstervend ras, maar in de jaren ’90 waren er erg veel, ook van vaderlandse bodem. Het leek me leuk om er een aantal op een rijtje te zetten. Daarbij ben ik volstrekt niet objectief, het ene blad had wat meer mijn voorkeur dan het andere. Daarnaast las ik destijds weinig Nintendo georiënteerde bladen, dus die zullen dan ook in mijn lijstje ontbreken. Maar onderstaande bladen heb ik destijds meerdere malen aangeschaft.
Software Gids (1990 -1998)
Ooit begon dit blad als de MSX-gids, maar aangezien eind jaren 80 het marktaandeel van deze machine terug begon te lopen veranderde men slim in een meer algemeen spellenblad. De Software Gids zag er uit alsof het door een aantal scholieren op de computers van een informaticalokaal werd gemaakt. Desondanks waren de recensies kwalitatief vrij goed te noemen en kende het blad een aantal hardcore lezers die het tot het einde trouw bleven kopen. In 1998 recenseerde men hoofdzakelijk nog PC games, de spelcomputers kwamen er behoorlijk bekaaid vanaf. Het is wel een mooi voorbeeld van de begintijd van gamesmagazines in Nederland.
Hoog Spel, 1990 – 2000
Zelf was ik jarenlang groot fan van Hoog Spel. Helaas ging dit blad, de Nederlandse pionier op gamesbladen gebied, begin deze eeuw ter ziele. Op www.hoogspel.nl geeft uitgever Harry D’emme een duister beeld van de spelletjeswereld. Hij stelt dat het blad ten onder is gegaan doordat ze weigerden toe te geven aan de druk van de fabrikant. Die wilde steeds vroeger previews van onaf materiaal in het blad zien, en zodra er een slechte recensie was te lezen betekende dat het einde van de broodnodige sponsorgelden. Hoog Spel blonk voor mij uit omdat ze het blad niet vulden met paginagrote screenshots. Het taalgebruik was “volwassen”, het blad leek zijn lezers serieus te nemen. Verder viel Hoog Spel op doordat ze geen cijfers aan hun recensies verbonden, maar een gedegen conclusie waaruit de lezer kon afleiden of het een goed spel betrof of niet. Naar mate de jaren vorderden werd de inhoud van het blad wel minder, er stonden soms erg veel artikelen over saaie multimedia CD-roms in, en sommige recensies waren wel erg subjectief. Met name de lage beoordeling van Super Mario Bros 3 (meer van hetzelfde) staat me nog bij.
Power Unlimited, 1993 – …
PU is ook een wat ouder blad in Nederland. Het is tevens één van de weinige survivors, want het bestaat nog steeds. De lay-out is door de jaren heen nog wel eens veranderd, de inhoud niet erg. PU-recensies zijn duidelijk gericht op een wat jonger publiek. Dit spel is dus “vet dope”, echt “totaal de bom!”, “Jeez, this rulez” waren bekende kreten in de beginperiode. Soms deed dit semi-populaire taaltje een beetje koddig aan. Aanvankelijk was de layout een vrolijke ’90s warboel, tegenwoordig ziet het er wel wat strakker uit. Door de jaren heen is de hoeveelheid tekst teruggelopen ten faveure van meer plaatjes. Dat is jammer omdat je daardoor de PU in een (klein) uurtje doorgelezen hebt en je je een tikkie bekocht voelt. Ik lees het vaak even door in de kiosk. Verder is hun cijfersysteem een beetje uit de hand gelopen. Een spel moet minstens een 8,5 hebben om een beetje leuk te zijn, terwijl een 7 al snel een slecht spel betreft. In mijn opinie is een 7 toch een voldoende. Het blad is echter relatief goedkoop, en dat maakt een hoop goed.
PC GamePlay, 1994 – …
Dit blad begon ooit als PC Gamepro maar veranderde die naam nog tijdens de eerste jaargang. Destijds twijfelde ik of het blad Belgisch of Nederlands was. Hoe dan ook: inhoudelijk was het absoluut één van de betere bladen. Zeer leesbare recensies, 2 demo Cd-roms, hier en daar subtiele leuke humor. Het gebruik van cijferrapporten werkte hier juist weer wel: als een spel een 7 kreeg dan betrof het nog altijd een redelijk spel, en niet de miskoop van het jaar (zoals in PU). Verder stond er elke maand weer meer dan genoeg in waardoor PC GamePlay voor PC-bezitters de betere koop van dat moment was. Het blad bestaat nog steeds maar heet sinds 2010 Gameplay.
PC Zone, 1998 – ????
Niet te verwarren met PC GamePlay. PC Zone was van dezelfde uitgever als PlayNation en GameQuest (Het latere Gamepro). Bij het blad zat een CD-rom met de laatste demo’s, en net als PlayNation was het vrij dik. Het blad stond vol met advertenties wat de leesbaarheid helaas niet ten goede kwam. Verder probeerden ze het wel, maar konden ze het koddige populaire taalgebruik niet buiten de deur houden. Het blad was zo’n beetje het duurste in Nederland, en gezien de betere alternatieven was ik dan ook geen vaste afnemer. Vaak bladerde je een Zone een beetje door om hem daarna voor altijd half gelezen weg te leggen. En dat is toch zonde van je geld. Tegenwoordig ben ik iets milder als ik een oude PC-zone doorlees.
Geef als eerste een reactie