E.T. wordt door velen gezien als de slechtste game aller tijden en verantwoordelijk gehouden voor de videogamecrash in de jaren ’80. En hoewel er zeker het nodige aan deze game aan te merken valt is dit spel absoluut niet de slechtste game ooit. Op de Atari VCS 2600 alleen al kan ik zonder al te veel moeite een flink aantal spellen aanwijzen die een stuk slechter zijn. Mee kletsen met wat je al honderden keren op andere sites vernam kan altijd nog, maar probeer je een wereld voor te stellen waarin E.T. niet de slechtste game ooit is.
Fun With Numbers (Sears, 1977)
Educatieve software staat natuurlijk niet bekend om een hoog entertainment gehalte, maar Fun With Numbers is wel echt een dieptepunt op de VCS2600. Veel meer dan wat rekensommen maken in een kale omgeving valt er niet te doen. Ik probeerde al eens een review hierover te schrijven, maar het is al moeilijk om een hele alinea te vullen. Ik heb medelijden met elk kind dat eind jaren ’70 deze cartridge cadeau kreeg.
3D Tic-Tac-Toe (Atari, 1979)
Op papier is het nog een interessant idee: het oude boter kaas en eieren over meerdere velden spelen waardoor je ook van boven en naar beneden het spel kan winnen. Jammer genoeg is het spel in de makkelijke levels ook echt te makkelijk. Geen probleem, doen we toch een hogere moeilijkheidsgraad? Helaas neemt de Atari dan enorm veel tijd om na te denken, soms zelfs 20 minuten per zet. En dat is een behoorlijke tijdsinvestering voor een saai kinderspelletje dat je in feite ook gewoon op een kladblok kan spelen.
Sneak n’ Peek (Atari, 1982)
Verstoppertje op je spelcomputer, het idee klinkt net zo suf als de uitvoering. In een toch al kale omgeving probeer je een een verstopplek van je medespeler of een computertegenstander te vinden. Vroeger speelde ik met een vriend een spel waarbij we in Win Word een wit symbool op een witte achtergrond moesten vinden in zo weinig mogelijk tijd. Een stukje moeilijker, maar verder ongeveer hetzelfde spelconcept. Ik kan me niet voorstellen de de programmeur hierachter ook maar enige moeite heeft gestoken in dit project.
Karate (Ultravision, 1982)
In de jaren ’80 poepte men aan de lopende band spellen uit voor de Atari. Ook minder begaafde programmeurs vonden vrij makkelijk uitgevers die hun net uitgescheten drol op de markt wilden brengen. Videogames waren hot, en er waren nog weinig mogelijkheden voor de consument om erachter te komen welke titels de aanschaf waard waren. Als ik aardig ben kan ik deze game omschrijven als een vroege poging tot een one on one beat ‘m up. Maar er is nauwelijks hitdetectie, het spel ziet er gruwelijk lelijk uit, en ik koop als Feyenoordfan nog liever een Ajax-dekbed dan dat ik dit nog eens speel.
Shark Attack (Apollo, 1982)
Toen ik dit destijds speelde dacht ik een kleurige variant van Pac-Man te spelen. Een doolhof, een duiker, diamanten en een gevaarlijke haai. In de dieptes is zelfs een monster dat je ook nog te grazen probeert te nemen. Klinkt allemaal als een prima concept voor een simpele maar vermakelijke Atari game. Helaas is de besturing ongelofelijk sloom, en dat verpest het toch al weinig originele concept. Zelfs de zeer matige Pac-Man variant voor de 2600 is vele malen beter.
Geef als eerste een reactie