Strategiespelletjes waren aanvankelijk niet mijn sterkste punt. Dat veranderde toen ik begin jaren ’90 kennismaakte met Civilization. Steeds vaker was ik op zoek naar soortgelijke spellen waar je een groot rijk moest runnen en tegelijkertijd ook een lekker potje kon knokken. Op een gegeven moment kwam ik in de koopjesbak van de de V&D een Mega Drive titel tegen met een grimmig kijkende Romein op de cover. Een strategisch spel op mijn geliefde SEGA? Yes please!
“Zelfs Cleopatra komt voorbij, en kenners van deze game weten dat daar ook andere, meer amoureuze mogelijkheden dan militair ingrijpen beschikbaar zijn.”
Je begint het spel als een jonge Romeinse legionair in 275 voor Christus, en het is jouw taak om de bekende wereld te veroveren door middel van geweld of diplomatie, vechtend op land en zee. Centurion: Defender of Rome is een turn-based strategiespel. Je begint met één provincie, Rome, en één legioen. Om het spel te voltooien moet je alle provincies op de kaart veroveren. De gameplay bestaat uit meerdere onderdelen en deed me qua opzet een beetje aan Defender of the Crown denken.
Een onderdeel van het spel is het management van je provincies. Je stelt belastingtarieven in en maakt mensen blij middels brood en spelen. In Rome kan je wagenrennen, een gladiatorengevecht of zelfs een gesimuleerde zeeslag organiseren; dit start een actieminigame waarin je de wagenmenner, gladiator of het schip bestuurt. Deze onderdelen geven een beetje variatie aan het strategische element van het spel. Het goed voltooien van deze onderdelen geeft je meer status, dus het helpt je hier goed in te worden.
Een ander onderdeel van het spel is militaire expansie. Je kunt legioenen oprichten of versterken in elke provincie die je beheert (mits er genoeg mannen beschikbaar zijn). Er zijn drie soorten legioenen, elk met een andere sterkte. Je kunt ook een legioen naar een naburige provincie verplaatsen. Als je een provincie binnengaat waar je nog geen controle over hebt, dan kan je daar met de heerser spreken. Met een beetje geluk kun je hem overtuigen om je de provincie gratis te geven; maar dit is niet erg waarschijnlijk, en je zult vaak moeten vechten. Zelfs Cleopatra komt voorbij, en kenners van deze game weten dat daar ook andere, meer amoureuze mogelijkheden dan militair ingrijpen beschikbaar zijn.
Wanneer je legioen een provincie aanvalt, of één van je provincies verdedigt tegen een indringer, schakelt het spel over naar een isometrisch aanzicht van het slagveld. Je kunt je legioen bevelen geven (ervan uitgaande dat ze binnen het bereik van de stem van hun commandant zijn) en kijken hoe ze het uitvechten met de vijandelijke troepen. Uiteindelijk zal een van de partijen volledig worden weggevaagd of in paniek raken en zich terugtrekken. Tenslotte kun je oorlogsschepen kopen en zeeslagen voeren met de vijandelijke vloot. Dit wordt weergegeven als een actie-minigame, die een duel van de vlaggenschepen uitbeeldt; de uitkomst van de strijd hangt echter af van de sterkte van je vloot.
De variatie qua gameplay oogt aanvankelijk aantrekkelijk. Het is leuk om een beetje te onderhandelen, dan weer te knokken en vervolgens weer even een gladiatorengevecht aan te gaan. Er zijn een aantal details, zoals het Cleopatra gedeelte dat het spel een net een tikje meer lijken te geven. Helaas blijft het allemaal ietwat oppervlakkig. Je blijft een gezichtsloze duizend in één dozijn Romein. Waarom niet een wat meer uitgewerkt personage en wat meer verhaal en achtergrond? Ik heb nu het gevoel dat ik een beetje in een lege wereld opereer. En dat is jammer, want de mogelijkheden omdat kleine beetje extra toe te voegen lagen voor het oprapen. Kijk eens hoe Sid Meier dat bijvoorbeeld deed met zijn Pirates! serie.
Conclusie:
Centurion is een prima instap-game voor mensen die belangstelling hebben voor strategie, maar al die opties in dit genre vaak wat overweldigend vinden. Er is qua gameplay redelijk wat variatie. Helaas blijft het strategische gedeelte net even te makkelijk, en een echte beloning voor succesvolle campagnes blijft vaak uit. Ik speelde deze titel destijds een aantal uurtjes met de nodige lol, maar éénmaal voltooid heb ik nooit meer de behoefte gehad om nog een potje te beginnen. Leuk, maar er had zoveel meer ingezeten.
Be the first to comment