Mensen die vaker hier mijn recensies lezen weten dat ik lange tijd op zoek was naar een spelletje waarmee ik me een heuse dogfighter kon wanen. Tegenwoordig is er keuze genoeg, maar begin jaren tachtig was het behelpen. Daardoor had je als gamer soms het gevoel dat je niet al te kritisch hoefde te zijn, je was allang bij als de gameplay een beetje in de buurt kwam van wat je in je hoofd had. In mijn geval, een schietspel vanuit de cockpit waarbij tegenstanders mij ook aanvallen.
“De cover suggereert dat je met straaljagers vliegt, maar ik kreeg meer een Tweede Wereldoorlog vibe.”
Het doel van dit spel is om zoveel mogelijk vijanden neer te schieten terwijl je niet wordt neergeschoten door luchtafweerkanonnen. Vervolgens is het zaak om veilig weer te landen voordat de brandstof opraakt. Als er meer dan tien vijanden zijn neergeschoten, is het mogelijk om opnieuw op te stijgen met een munitie gelijk aan het aantal vijanden dat je wist neer te halen. De vijand vecht overigens niet echt terug, alleen het luchtafweergeschut vormt een bedreiging. De cover suggereert dat je met straaljagers vliegt, maar ik kreeg meer een Tweede Wereldoorlog vibe.
Je ziet je vijanden alleen van de zijkant, en het voelt is meer alsof je kijkt naar twee elkaar overlappende schermen. Het ene scherm is je schietschijf en je cockpit, het andere scherm is de lucht waar een aantal andere vliegtuigen staan. door jouw cockpit scherm goed over dat andere scherm te leggen kan je vervolgens de vijand afknallen. Destijds voelde het een beetje als een vliegsim, tegenwoordig ziet het er ietwat knullig uit. Je zou het bijna met een vel doorzichtig papier (voor de schietschijf) en een gewoon papier (voor de vijanden) kunnen namaken. Toch zijn de graphics voor Atari normen vrij aardig.
Conclusie:
Dit is zo’n spel dat je vooral kan waarderen als je het destijds al eens hebt gespeeld. Voor de jongere gamer die geen nostalgie koestert voor deze game valt er weinig te beleven. De gameplay is gewoon te eentonig. Jammer, want de game ziet er vrij redelijk uit, en het geluid is (voor een Atari VCS 2600) niet eens heel slecht. Voor mensen die eens iets anders op deze klassieke spelcomputer willen spelen wellicht een aanrader.
Geef als eerste een reactie