X-Men 2: Clone Wars

Eind jaren ’80 begon ik als een malle comics te verzamelen. Ik kocht alles wat de Nederlandse uitgever Juniorpress uitgaf, en toen ik in Groningen de stripwinkel Zinnebeeld ontdekte liep het helemaal uit de hand. Het ligt voor de hand dat ik ook op gamegebied met mijn favoriete karakters wilde spelen. Er waren in die tijd maar weinig games die me het oprechte superheldengevoel wisten te geven. Ook op de Mega Drive viel het ietwat tegen… tot ik deze game tegenkwam.

“Zonder twijfel één van mijn favoriete comicgames uit het 16bit tijdperk.”

Zoals de titel al weggeeft is dit de tweede X-Men-game voor de Mega Drive (als je die Spider-Man/X-Men game even niet meetelt). Deze keer is er een buitenaardse kracht die bekend staat als de Phalanx dat een serieuze bedreiging voor de aarde vormt. Het uit mutanten bestaande X-Men team blijkt onze enige hoop om deze dreiging te stoppen. (Kennelijk hadden Thor en de Hulk even iets anders te doen). De gameplay van dit avontuur is vergelijkbaar met de side-scrolling platform actie zoals we dat in zoveel games van de jaren ’90 zagen. Je hebt deze keer meer speelbare personages: Beast, Gambit, Nightcrawler, Psylocke, Wolverine, Cyclops en zelfs Magneto.

De X-Men waren in de jaren ’90 enorm groot. De comics van Jim Lee, de Kubert broertjes en ontelbare andere talentvolle tekenaars vonden hun weg naar het grote publiek. Wat bijdroeg aan het succes was de enorm populaire tekenfilm. Elke zondagochtend zat ik klaar voor de Cartoon Express waar ik kon genieten van Batman The Animated Series en X-Men. De cartoon pakte je in met pompende muziek, prima verhaallijnen en  karakters die net even wat interessanter waren dan in vergelijkbare series. Weinig kids uit die tijd weten nog precies welk GI Joe of MASK karakter nou precies wat deed… Maar de X-Men waren blijvertjes.

De game begint niet met een openingsscherm en wat opties, maar gewoon midden in de actie. Je krijgt random een karakter toegewezen en knokt je door een koud sneeuwlandschap langs diverse tegenstanders om een basis te infiltreren. Dit was een originele manier om mij als gamer het gevoel te geven dat ik echt onderdeel van het spel was. Direct aan de bak! De beelden zien er strak uit en de X-Men zijn gedetailleerd weergegeven en zeer herkenbaar. Het was cool om als Gambit met je speelkaarten te knallen of als Wolverine met je klauwen los te gaan. Elke mutante gave heeft zo zijn voor en nadelen in de diverse levels.

Ik wilde deze game na het lezen van de eerste recensies dolgraag hebben, maar het was iets te prijzig. Ik had mezelf wijsgemaakt dat games in het buitenland veel goedkoper waren, en spaarde dus voor de grote vakantie zodat ik het spel wellicht in Duitsland kon kopen. Toen ik met mijn ouders op een camping zat zeurde ik net zo lang tot we een stad en enkele speelgoedwinkels konden bezoeken. Daar stond ie… en ik kwam 2 mark tekort. Mijn moeder was onverbiddelijk. Ondanks mijn gezeur kon ik het spel niet kopen. Een jaar later ging hij gelukkig bij Bart Smit in de aanbieding, maar het blijft een pijnlijke herinnering.

Conclusie:
Dit tweede deel is een enorme verbetering ten opzichte van deel één, en zonder twijfel één van mijn favoriete comicgames uit het 16bit tijdperk. Het weet de look en feel van de comics prima op te roepen, speelt als een trein en was eigenlijk alles waar ik als comicfan op durfde te hopen in die tijd. Het enige nadeeltje was dat de game behoorlijk pittig was en dat je niet hoefde te rekenen op checkpoints. Daarmee is X-Men een aanrader als je van een mooie 16bit uitdaging houdt en een doorzetter bent.

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.