Begin jaren negentig veranderde de CD-Rom het gameslandschap aanzienlijk. Ineens was het mogelijk om filmpjes af te spelen. Meestal waren dat cut-scenes van zeer middelmatige beeldkwaliteit, het het acteerwerk was ook niet om over naar huis te schrijven. Desondanks leek het een volgende stap naar meer een realistische weergave in games. Dit zorgde voor een generatie aan spelcomputers die met dit concept aan de haal wilden gaan: de CD-i, Sega-CD en 3DO zijn hier voorbeelden van. Ik had geen enkele behoefte om deze consoles aan te schaffen, ik kon deze nieuwe rage ook gewoon bewonderen via een CD-Rom.
“Trots liet ik aan mijn ouders zien waartoe games tegenwoordig in staat waren.”
Mad Dog McCree en zijn bende hebben de burgemeester en zijn dochter ontvoerd, en het is aan jou om ze te redden. Je moet je een weg door saloons en typische western momenten schieten om de bende uit te schakelen. Het klinkt heel erg als een Operation Wolf-kloon… en dat is het eigenlijk ook. De “lol” zit ‘m er in dat je min of meer naar een soort film zit te staren waar jij van tijd tot tijd wat mensen van het scherm knalt. Het is voor de speler zaak om de schurken neer te schieten voordat ze terugschieten. Het neerschieten van een onschuldige voorbijganger of geraakt worden kost je een leven. Ook is het van levensbelang om op tijd te herladen. Tussendoor geeft een zonderlinge ouwe knar commentaar op je acties.
De eerste keer dat ik dit spelletje thuis speelde vond ik het toch wel heel wat. Trots liet ik aan mijn ouders zien waartoe games tegenwoordig in staat waren. Natuurlijk had ik dit soort dingen wel eens in de arcade gezien, maar het gaf heel even een speciaal gevoel om dit thuis op de PC te spelen. Het slechte acteerwerk irriteerde me niet zo, het voegde juist iets toe aan het camp-stijltje. Het was fijn dat je gewoon een continue kon gebruiken in plaats van, zoals in de arcade, te moeten betalen om verder te spelen. De gelukkige bezitters van een light-gun hadden de beste ervaring, met een toetsenbord of joypad speelt het toch stukken beter.
Conclusie:
Mad Dog McCree is echt een game dat op dat moment even de tijdsgeest mee had. Filmpjes in games waren vrij nieuw, en we vonden het een leuke noviteit. Al snel valt je echter op hoe eenzijdig de game is. Eenmaal uitgespeeld zal je ‘m nooit meer opstarten: de gameplay blijft exact hetzelfde. Toen ik dit vorig jaar voor het eerst sinds 1994 weer speelde verbaasde me het hoeveel ik nog wist. Maar wat vooral bovenwater stond was dat ik na vijf minuten spelen er ook weer klaar mee was.
Be the first to comment